irriteren

Dutch

Etymology

Borrowed from Middle French irriter, from Latin irrītō.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɪ.riˈteː.rə(n)/, /ˌi.riˈteː.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ir‧ri‧te‧ren
• Rhymes: -eːrən

Verb

irriteren

1. (transitive) to annoy, to irritate, to bother
2. (reflexive, proscribed) to be bothered [with aan ‘by’]

   Synonym: ergeren

Inflection

Conjugation of irriteren (weak)
infinitive	irriteren
past singular	irriteerde
past participle	geïrriteerd
infinitive	irriteren
gerund	irriteren n
	present tense	past tense
1st person singular	irriteer	irriteerde
2nd person sing. (jij)	irriteert, irriteer2	irriteerde
2nd person sing. (u)	irriteert	irriteerde
2nd person sing. (gij)	irriteert	irriteerde
3rd person singular	irriteert	irriteerde
plural	irriteren	irriteerden
subjunctive sing.1	irritere	irriteerde
subjunctive plur.1	irriteren	irriteerden
imperative sing.	irriteer
imperative plur.1	irriteert
participles	irriterend	geïrriteerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• irritering

Related terms

• irritant
• irritatie

Descendants

• Afrikaans: irriteer