kleden

Dutch

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈkleːdə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: kle‧den
• Rhymes: -eːdən

Etymology 1

From Middle Dutch clêden. Equivalent to kleed +‎ -en.

Verb

kleden

1. (transitive) to dress
2. (transitive) to fit someone, to suit someone (of a piece of clothing)

Conjugation

Conjugation of kleden (weak)
infinitive	kleden
past singular	kleedde
past participle	gekleed
infinitive	kleden
gerund	kleden n
	present tense	past tense
1st person singular	kleed	kleedde
2nd person sing. (jij)	kleedt, kleed2	kleedde
2nd person sing. (u)	kleedt	kleedde
2nd person sing. (gij)	kleedt	kleedde
3rd person singular	kleedt	kleedde
plural	kleden	kleedden
subjunctive sing.1	klede	kleedde
subjunctive plur.1	kleden	kleedden
imperative sing.	kleed
imperative plur.1	kleedt
participles	kledend	gekleed
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• kleedgeld
• kleedkamer
• kleedruimte
• kleedspiegel
• kleedster
• aankleden
• bekleden
• inkleden
• omkleden
• opkleden
• ontkleden
• uitkleden
• verkleden

Descendants

• Afrikaans: klee, kleed
• Javindo: klejen
• Negerhollands: kleed

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Noun

kleden

1. plural of kleed

Anagrams

• knelde