kneuzen
Dutch
editPronunciation
editNoun
editkneuzen
Verb
editkneuzen
- (transitive) to bruise, inflict a physically hurtful marking(s) without an open wound
Inflection
editConjugation of kneuzen (weak) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | kneuzen | |||
past singular | kneusde | |||
past participle | gekneusd | |||
infinitive | kneuzen | |||
gerund | kneuzen n | |||
present tense | past tense | |||
1st person singular | kneus | kneusde | ||
2nd person sing. (jij) | kneust | kneusde | ||
2nd person sing. (u) | kneust | kneusde | ||
2nd person sing. (gij) | kneust | kneusde | ||
3rd person singular | kneust | kneusde | ||
plural | kneuzen | kneusden | ||
subjunctive sing.1 | kneuze | kneusde | ||
subjunctive plur.1 | kneuzen | kneusden | ||
imperative sing. | kneus | |||
imperative plur.1 | kneust | |||
participles | kneuzend | gekneusd | ||
1) Archaic. |