meina

See also: meinä

Contents

Faroese

Verb

meina (third person singular past indicative meinaði, third person plural past indicative meinað, supine meinað)

1. to damage, to hurt
2. to prevent, to avoid

Conjugation

   Conjugation of meina

v-30
infinitive	meina
present participle	meinandi
past participle a6	meinaður
supine	meinað
number	singular			plural
person	first	second	third	all
indicative	eg	tú	hann/hon/tað	vit, tit, teir/tær/tey, tygum
present	meini	meinar	meinar	meina
past	meinaði	meinaði	meinaði	meinaðu
imperative	–	tú	–	tit
present	—	meina!	—	meinið!

Verb

meina

1. to mean, to hold, to claim
   • eg meini tað (with stress on meini)

     ah well

Conjugation

   Conjugation of meina

v-29-2
infinitive	meina
present participle	meinandi
past participle a5/ a39	meintur
supine	meinað/ meint
number	singular			plural
person	first	second	third	all
indicative	eg	tú	hann/hon/tað	vit, tit, teir/tær/tey, tygum
present	meini	meinar/ meinir	meinar/ meinir	meina
past	meinti	meinti	meinti	meintu
imperative	–	tú	–	tit
present	—	meina/ mein!	—	meinið!

---

Gothic

Romanization

meina

1. Romanization of 𐌼𐌴𐌹𐌽𐌰

---

Icelandic

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈmeiːna/

  Rhymes: -eiːna

  Homophones: meyna

Verb

meina (weak verb, third-person singular past indicative meinti, supine meint)

1. to think, be of a certain opinion
2. to mean
3. (emphatically) to really mean, to not be joking

Conjugation

meina — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að meina
supine (sagnbót)		meint
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		meinandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég meini	við meinum	present (nútíð)	ég meini	við meinum
	þú meinir	þið meinið		þú meinir	þið meinið
	hann, hún, það meinir	þeir, þær, þau meina		hann, hún, það meini	þeir, þær, þau meini
past (þátíð)	ég meinti	við meintum	past (þátíð)	ég meinti	við meintum
	þú meintir	þið meintuð		þú meintir	þið meintuð
	hann, hún, það meinti	þeir, þær, þau meintu		hann, hún, það meinti	þeir, þær, þau meintu
imperative (boðháttur)	mein (þú)	meinið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	meintu	meiniði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

meintur — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	meintur	meint	meint		meintir	meintar	meint
accusative (þolfall)	meintan	meinta	meint		meinta	meintar	meint
dative (þágufall)	meintum	meintri	meintu		meintum	meintum	meintum
genitive (eignarfall)	meints	meintrar	meints		meintra	meintra	meintra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	meinti	meinta	meinta		meintu	meintu	meintu
accusative (þolfall)	meinta	meintu	meinta		meintu	meintu	meintu
dative (þágufall)	meinta	meintu	meinta		meintu	meintu	meintu
genitive (eignarfall)	meinta	meintu	meinta		meintu	meintu	meintu

Verb

meina (weak verb, third-person singular past indicative meinaði, supine meinað)

1. to prohibit or prevent (something, someone from doing something)

Conjugation

meina — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að meina
supine (sagnbót)		meinað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		meinandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég meina	við meinum	present (nútíð)	ég meini	við meinum
	þú meinar	þið meinið		þú meinir	þið meinið
	hann, hún, það meinar	þeir, þær, þau meina		hann, hún, það meini	þeir, þær, þau meini
past (þátíð)	ég meinaði	við meinuðum	past (þátíð)	ég meinaði	við meinuðum
	þú meinaðir	þið meinuðuð		þú meinaðir	þið meinuðuð
	hann, hún, það meinaði	þeir, þær, þau meinuðu		hann, hún, það meinaði	þeir, þær, þau meinuðu
imperative (boðháttur)	meina (þú)	meinið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	meinaðu	meiniði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

meinast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að meinast
supine (sagnbót)		meinast
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		meinandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég meinast	við meinumst	present (nútíð)	ég meinist	við meinumst
	þú meinast	þið meinist		þú meinist	þið meinist
	hann, hún, það meinast	þeir, þær, þau meinast		hann, hún, það meinist	þeir, þær, þau meinist
past (þátíð)	ég meinaðist	við meinuðumst	past (þátíð)	ég meinaðist	við meinuðumst
	þú meinaðist	þið meinuðust		þú meinaðist	þið meinuðust
	hann, hún, það meinaðist	þeir, þær, þau meinuðust		hann, hún, það meinaðist	þeir, þær, þau meinuðust
imperative (boðháttur)	meinast (þú)	meinist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	meinastu	meinisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

meinaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	meinaður	meinuð	meinað		meinaðir	meinaðar	meinuð
accusative (þolfall)	meinaðan	meinaða	meinað		meinaða	meinaðar	meinuð
dative (þágufall)	meinuðum	meinaðri	meinuðu		meinuðum	meinuðum	meinuðum
genitive (eignarfall)	meinaðs	meinaðrar	meinaðs		meinaðra	meinaðra	meinaðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	meinaði	meinaða	meinaða		meinuðu	meinuðu	meinuðu
accusative (þolfall)	meinaða	meinuðu	meinaða		meinuðu	meinuðu	meinuðu
dative (þágufall)	meinaða	meinuðu	meinaða		meinuðu	meinuðu	meinuðu
genitive (eignarfall)	meinaða	meinuðu	meinaða		meinuðu	meinuðu	meinuðu

---

Norwegian Nynorsk

Alternative forms

• meine

Etymology

From Old Norse meina, from Middle Low German menen, meinen.

Pronunciation

• IPA^(key): /²mæɪnɑ/ (example of pronunciation)

Verb

meina (present tense meiner, past tense meinte, past participle meint, passive infinitive meinast, present participle meinande, imperative mein)

1. to mean (convey meaning)

   Kva meiner dei med dette?

   What do they mean by this?

2. think (to be of the opinion)

   Eg veit ikkje kva eg skal meina om dette.

   I don't know what to think about this.

Synonyms

• (to be of the opinion): tru, tenkja

Derived terms

• meining

References

• “meina” in The Nynorsk Dictionary.