rijen

See also: říjen

Dutch

Etymology

From rij +‎ -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈrɛi̯.ə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: rij‧en
• Rhymes: -ɛi̯ən
• Homophones: reien, Rijen

Verb

rijen

1. (transitive) to form a row, line up into a row

Inflection

Conjugation of rijen (weak)
infinitive	rijen
past singular	rijde
past participle	gerijd
infinitive	rijen
gerund	rijen n
	present tense	past tense
1st person singular	rij	rijde
2nd person sing. (jij)	rijt, rij2	rijde
2nd person sing. (u)	rijt	rijde
2nd person sing. (gij)	rijt	rijde
3rd person singular	rijt	rijde
plural	rijen	rijden
subjunctive sing.1	rije	rijde
subjunctive plur.1	rijen	rijden
imperative sing.	rij
imperative plur.1	rijt
participles	rijend	gerijd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Tok Pisin

Etymology

From English region.

Noun

rijen

1. region

See also

• hap