uitstellen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch ûtestellen. Equivalent to uit +‎ stellen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈœy̯tˌstɛ.lə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: uit‧stel‧len

Verb

uitstellen

1. to postpone, defer, delay

Conjugation

Conjugation of uitstellen (weak, separable)
infinitive	uitstellen
past singular	stelde uit
past participle	uitgesteld
infinitive	uitstellen
gerund	uitstellen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	stel uit	stelde uit	uitstel	uitstelde
2nd person sing. (jij)	stelt uit, stel uit2	stelde uit	uitstelt	uitstelde
2nd person sing. (u)	stelt uit	stelde uit	uitstelt	uitstelde
2nd person sing. (gij)	stelt uit	stelde uit	uitstelt	uitstelde
3rd person singular	stelt uit	stelde uit	uitstelt	uitstelde
plural	stellen uit	stelden uit	uitstellen	uitstelden
subjunctive sing.1	stelle uit	stelde uit	uitstelle	uitstelde
subjunctive plur.1	stellen uit	stelden uit	uitstellen	uitstelden
imperative sing.	stel uit
imperative plur.1	stelt uit
participles	uitstellend	uitgesteld
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• uitstel
• uitstelgedrag

Descendants

• Afrikaans: uitstel

Anagrams

• stellen uit