Old Polish

edit

Alternative forms

edit

Etymology

edit

From zapowiedzieć +‎ -enie. First attested in 1417.

Pronunciation

edit
  • IPA(key): (10th–15th CE) /zapɔvjɛd͡zɛɲɛː/
  • IPA(key): (15th CE) /zapɔvjɛd͡zɛɲe/

Noun

edit

zapowiedzenie n

  1. (attested in Masovia) verbal noun of zapowiedzieć (banning) (act of not allowing certain actions)
    • 1895 [1448–1450], Mikołaj Suled, edited by Franciszek Piekosiński, Tłumaczenia polskie statutów ziemskich, Kodeks Świętosławów, Warka, page 6:
      Bo potrzebuge... szmyaloscz przewrothnich, abichom nye bily samym slosczy zapowyedzenym doszycz mayanczi (ut nos simus sola delictorum prohibitione contenti), alye thesz bichom vyną pomsti przestampczom wstawily
      [Bo potrzebuje... śmiałość przewrotnych, abychom nie byli samym złości zapowiedzenim dosyć mający (ut nos simus sola delictorum prohibitione contenti), ale też bychom winę pomsty przestępcom ustawili]
  2. (attested in Greater Poland) verbal noun of zapowiedzieć (prohibiting) (act of not allowing to use)
    • 1967 [1417], Henryk Kowalewicz, Władysław Kuraszkiewicz, editors, Wielkopolskie roty sądowe XIV-XV wieku, Roty kościańskie, volume III, number 644, Kościan:
      Jakoszmy przi tem bili, kedi [kedi] Pyotrek... mową mal cum Johanne, tedy ne pusczil proszno Jana tego zapowedzena (war. ib.: they zapowedzi) przedana dzedziny Grzibna
      [Jakosmy przy tem byli, kiedy [kedi] Piotrek... mowę miał cum Johanne, tedy nie puścił prozno Jana tego zapowiedzenia (war. ib.: tej zapowiedzi) przedania dziedziny Grzybna]
  3. (attested in Greater Poland) verbal noun of zapowiedzieć (seizure for securing one's claims; demanding official seizure to secure one's claims)
    • 1858 [c. 1408], Wojciech Szurkowski z Ponieca, “Wyroki sądów miejskich czyli ortyle”, in Wacław Aleksander Maciejowski, editor, Historia prawodawstw słowiańskich, volume 6, Poniec, page 46:
      Nye maly woyth szwyadeczthwa szwego zapowyedzenya (arrestationis suae) szwego poszla poszpolnego
      [Nie mali wojt świadectwa swego zapowiedzenia (arrestationis suae) swego posła pospolnego]
  4. (attested in Greater Poland) verbal noun of zapowiedzieć (opposing)
    • 1916 [second half of the 15th century], Stanisław Słoński, editor, Psałterz puławski[1], Greater Poland, pages 30, 26:
      Zaszczyczysz [je] w stanyu twoyem od zapowyedzenya yęzykow (a contradictione linguarum)
      [Zaszczycisz [je] w stanu twojem od zapowiedzenia językow (a contradictione linguarum)]
edit
adjective
nouns
verbs

Descendants

edit
  • Polish: zapowiedzenie

References

edit
  • B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “zapowiedzenie”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Polish

edit

Etymology

edit

Inherited from Old Polish zapowiedzenie. By surface analysis, zapowiedzieć +‎ -enie.

Pronunciation

edit
  • IPA(key): /za.pɔ.vjɛˈd͡zɛ.ɲɛ/
  • Audio:(file)
  • Rhymes: -ɛɲɛ
  • Syllabification: za‧po‧wie‧dze‧nie

Noun

edit

zapowiedzenie n

  1. verbal noun of zapowiedzieć

Declension

edit

Further reading

edit