aanvaren

Dutch

Etymology

From Middle Dutch aenvāren. Equivalent to aan (“to”) +‎ varen (“to fare; to sail”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌvaː.rə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: aan‧va‧ren

Verb

aanvaren

1. (transitive) to collide while sailing
2. (transitive) to collide with
3. (intransitive) to sail near/closer

Inflection

Inflection of aanvaren (strong class 6, separable)
infinitive	aanvaren
past singular	voer aan
past participle	aangevaren
infinitive	aanvaren
gerund	aanvaren n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	vaar aan	voer aan	aanvaar	aanvoer
2nd person sing. (jij)	vaart aan	voer aan	aanvaart	aanvoer
2nd person sing. (u)	vaart aan	voer aan	aanvaart	aanvoer
2nd person sing. (gij)	vaart aan	voert aan	aanvaart	aanvoert
3rd person singular	vaart aan	voer aan	aanvaart	aanvoer
plural	varen aan	voeren aan	aanvaren	aanvoeren
subjunctive sing.1	vare aan	voere aan	aanvare	aanvoere
subjunctive plur.1	varen aan	voeren aan	aanvaren	aanvoeren
imperative sing.	vaar aan
imperative plur.1	vaart aan
participles	aanvarend	aangevaren
1) Archaic.

Derived terms

• aanvaring

Descendants

• Afrikaans: aanvaar