bestuiven

Dutch

Etymology

From Middle Dutch bestuven. Equivalent to be- +‎ stuiven.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈstœy̯.və(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: be‧stui‧ven
• Rhymes: -œy̯vən

Verb

bestuiven

1. (transitive) to pollinate
2. (transitive) to cover with dust or powder, to powder, to bedust

Inflection

Conjugation of bestuiven (strong class 2b, prefixed)
infinitive	bestuiven
past singular	bestoof
past participle	bestoven
infinitive	bestuiven
gerund	bestuiven n
	present tense	past tense
1st person singular	bestuif	bestoof
2nd person sing. (jij)	bestuift, bestuif2	bestoof
2nd person sing. (u)	bestuift	bestoof
2nd person sing. (gij)	bestuift	bestooft
3rd person singular	bestuift	bestoof
plural	bestuiven	bestoven
subjunctive sing.1	bestuive	bestove
subjunctive plur.1	bestuiven	bestoven
imperative sing.	bestuif
imperative plur.1	bestuift
participles	bestuivend	bestoven
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• bestuiving