stuiven

Dutch

Etymology

From Middle Dutch stuven, from Old Dutch *stūvan, from Proto-West Germanic *steuban.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈstœy̯.və(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: stui‧ven
• Rhymes: -œy̯vən

Verb

stuiven

1. to dash, move rapidly

   De inbrekers stoven weg toen zij de politie zagen komen.

   The burglars dashed off when they saw the police approaching.

2. to be dusty
3. to be blown by the wind

   Er stuift zand in mijn ogen.

   There is sand blowing in my eyes.

Inflection

Conjugation of stuiven (strong class 2b)
infinitive	stuiven
past singular	stoof
past participle	gestoven
infinitive	stuiven
gerund	stuiven n
	present tense	past tense
1st person singular	stuif	stoof
2nd person sing. (jij)	stuift	stoof
2nd person sing. (u)	stuift	stoof
2nd person sing. (gij)	stuift	stooft
3rd person singular	stuift	stoof
plural	stuiven	stoven
subjunctive sing.1	stuive	stove
subjunctive plur.1	stuiven	stoven
imperative sing.	stuif
imperative plur.1	stuift
participles	stuivend	gestoven
1) Archaic.

Derived terms

• bestuiven
• opstuiven
• stof
• stuifaarde
• stuifbrand
• stuifdijk
• stuiflawine
• stuifmeel
• stuifregen
• stuifsneeuw
• stuifzand
• stuifzwam
• verstuiven

Anagrams

• vuisten