Dutch edit

Etymology edit

From be- +‎ wapenen.

Pronunciation edit

  • IPA(key): /bəˈʋaː.pə.nə(n)/
  • (file)
  • Hyphenation: be‧wa‧pe‧nen

Verb edit

bewapenen

  1. (transitive) to arm (to supply with weapons)

Inflection edit

Inflection of bewapenen (weak, prefixed)
infinitive bewapenen
past singular bewapende
past participle bewapend
infinitive bewapenen
gerund bewapenen n
present tense past tense
1st person singular bewapen bewapende
2nd person sing. (jij) bewapent bewapende
2nd person sing. (u) bewapent bewapende
2nd person sing. (gij) bewapent bewapende
3rd person singular bewapent bewapende
plural bewapenen bewapenden
subjunctive sing.1 bewapene bewapende
subjunctive plur.1 bewapenen bewapenden
imperative sing. bewapen
imperative plur.1 bewapent
participles bewapenend bewapend
1) Archaic.

Derived terms edit