Latin edit

Pronunciation edit

Etymology 1 edit

dūcō (to lead) +‎ -tō

Verb edit

ductō (present infinitive ductāre, perfect active ductāvī, supine ductātum); first conjugation

  1. (transitive) to lead or guide, keep leading or guiding
  2. (transitive) to hire (a prostitute)
  3. (transitive) to deceive, delude, cheat
  4. (transitive) to charm, allure
Conjugation edit
   Conjugation of ductō (first conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present ductō ductās ductat ductāmus ductātis ductant
imperfect ductābam ductābās ductābat ductābāmus ductābātis ductābant
future ductābō ductābis ductābit ductābimus ductābitis ductābunt
perfect ductāvī ductāvistī ductāvit ductāvimus ductāvistis ductāvērunt,
ductāvēre
pluperfect ductāveram ductāverās ductāverat ductāverāmus ductāverātis ductāverant
future perfect ductāverō ductāveris ductāverit ductāverimus ductāveritis ductāverint
passive present ductor ductāris,
ductāre
ductātur ductāmur ductāminī ductantur
imperfect ductābar ductābāris,
ductābāre
ductābātur ductābāmur ductābāminī ductābantur
future ductābor ductāberis,
ductābere
ductābitur ductābimur ductābiminī ductābuntur
perfect ductātus + present active indicative of sum
pluperfect ductātus + imperfect active indicative of sum
future perfect ductātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present ductem ductēs ductet ductēmus ductētis ductent
imperfect ductārem ductārēs ductāret ductārēmus ductārētis ductārent
perfect ductāverim ductāverīs ductāverit ductāverīmus ductāverītis ductāverint
pluperfect ductāvissem ductāvissēs ductāvisset ductāvissēmus ductāvissētis ductāvissent
passive present ducter ductēris,
ductēre
ductētur ductēmur ductēminī ductentur
imperfect ductārer ductārēris,
ductārēre
ductārētur ductārēmur ductārēminī ductārentur
perfect ductātus + present active subjunctive of sum
pluperfect ductātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present ductā ductāte
future ductātō ductātō ductātōte ductantō
passive present ductāre ductāminī
future ductātor ductātor ductantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives ductāre ductāvisse ductātūrum esse ductārī ductātum esse ductātum īrī
participles ductāns ductātūrus ductātus ductandus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
ductandī ductandō ductandum ductandō ductātum ductātū
Derived terms edit

Etymology 2 edit

See the etymology of the corresponding lemma form.

Participle edit

ductō

  1. dative/ablative masculine/neuter singular of ductus

References edit

  • ducto”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • ducto”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • ducto in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette

Portuguese edit

Alternative forms edit

Etymology edit

Learned borrowing from Latin ductus.[1][2]

Pronunciation edit

 

  • Hyphenation: duc‧to

Noun edit

ducto m (plural ductos) (European spelling)

  1. duct (a pipe, tube or canal which carries air or liquid from one place to another)
    Synonym: tubo

References edit

Spanish edit

Etymology edit

Borrowed from Latin ductum.

Pronunciation edit

  • IPA(key): /ˈduɡto/ [ˈd̪uɣ̞.t̪o]
  • Rhymes: -uɡto
  • Syllabification: duc‧to

Noun edit

ducto m (plural ductos)

  1. duct

Further reading edit