See also: impetró and impetrò

Catalan edit

Verb edit

impetro

  1. first-person singular present indicative of impetrar

Italian edit

Verb edit

impetro

  1. first-person singular present indicative of impetrare

Anagrams edit

Latin edit

Etymology edit

From in- +‎ patrō (accomplish).

Pronunciation edit

Verb edit

impetrō (present infinitive impetrāre, perfect active impetrāvī, supine impetrātum); first conjugation

  1. to accomplish, succeed
    Synonyms: perficiō, perpetrō, ēvincō, obtineō
    Antonyms: discēdō, dēsum, dēlinquō
  2. to obtain, procure
    Synonyms: acquīrō, adipīscor, cōnsequor, lucror, parō, pariō, mereō, sūmō, emō, comparō, apīscor, obtineō, potior, inveniō, ūsūrpō, conciliō, nancīscor, colligō, alliciō
    Antonym: āmittō
    • c. 52 BCE, Julius Caesar, Commentarii de Bello Gallico 1.9:
      His cum sua sponte persuadere non possent, legatos ad Dumnorigem Haeduum mittunt, ut eo deprecatore a Sequanis impetrarent.
      As they could not of themselves prevail on them, they send embassadors to Dumnorix the Aeduan, that through his intercession, they might obtain [their request] from the Sequani.

Conjugation edit

   Conjugation of impetrō (first conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present impetrō impetrās impetrat impetrāmus impetrātis impetrant
imperfect impetrābam impetrābās impetrābat impetrābāmus impetrābātis impetrābant
future impetrābō impetrābis impetrābit impetrābimus impetrābitis impetrābunt
perfect impetrāvī impetrāvistī,
impetrāstī3
impetrāvit,
impetrāt3
impetrāvimus,
impetrāmus3
impetrāvistis,
impetrāstis3
impetrāvērunt,
impetrāvēre,
impetrārunt3
pluperfect impetrāveram,
impetrāram3
impetrāverās,
impetrārās3
impetrāverat,
impetrārat3
impetrāverāmus,
impetrārāmus3
impetrāverātis,
impetrārātis3
impetrāverant,
impetrārant3
future perfect impetrāverō,
impetrārō3
impetrāveris,
impetrāris3
impetrāverit,
impetrārit3
impetrāverimus,
impetrārimus3
impetrāveritis,
impetrāritis3
impetrāverint,
impetrārint3
sigmatic future1 impetrāssō impetrāssis impetrāssit impetrāssimus impetrāssitis impetrāssint
passive present impetror impetrāris,
impetrāre
impetrātur impetrāmur impetrāminī impetrantur
imperfect impetrābar impetrābāris,
impetrābāre
impetrābātur impetrābāmur impetrābāminī impetrābantur
future impetrābor impetrāberis,
impetrābere
impetrābitur impetrābimur impetrābiminī impetrābuntur
perfect impetrātus + present active indicative of sum
pluperfect impetrātus + imperfect active indicative of sum
future perfect impetrātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present impetrem impetrēs impetret impetrēmus impetrētis impetrent
imperfect impetrārem impetrārēs impetrāret impetrārēmus impetrārētis impetrārent
perfect impetrāverim,
impetrārim3
impetrāverīs,
impetrārīs3
impetrāverit,
impetrārit3
impetrāverīmus,
impetrārīmus3
impetrāverītis,
impetrārītis3
impetrāverint,
impetrārint3
pluperfect impetrāvissem,
impetrāssem3
impetrāvissēs,
impetrāssēs3
impetrāvisset,
impetrāsset3
impetrāvissēmus,
impetrāssēmus3
impetrāvissētis,
impetrāssētis3
impetrāvissent,
impetrāssent3
sigmatic aorist1 impetrāssim impetrāssīs impetrāssīt impetrāssīmus impetrāssītis impetrāssint
passive present impetrer impetrēris,
impetrēre
impetrētur impetrēmur impetrēminī impetrentur
imperfect impetrārer impetrārēris,
impetrārēre
impetrārētur impetrārēmur impetrārēminī impetrārentur
perfect impetrātus + present active subjunctive of sum
pluperfect impetrātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present impetrā impetrāte
future impetrātō impetrātō impetrātōte impetrantō
passive present impetrāre impetrāminī
future impetrātor impetrātor impetrantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives impetrāre impetrāvisse,
impetrāsse3
impetrātūrum esse impetrārī,
impetrārier2
impetrātum esse impetrātum īrī
participles impetrāns impetrātūrus impetrātus impetrandus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
impetrandī impetrandō impetrandum impetrandō impetrātum impetrātū

1At least one use of the archaic "sigmatic future" and "sigmatic aorist" tenses is attested, which are used by Old Latin writers; most notably Plautus and Terence. The sigmatic future is generally ascribed a future or future perfect meaning, while the sigmatic aorist expresses a possible desire ("might want to").
2The present passive infinitive in -ier is a rare poetic form which is attested.
3At least one rare poetic syncopated perfect form is attested.

Derived terms edit

Descendants edit

References edit

  • impetro”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • impetro”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • impetro in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to gain one's point with any one: aliquid ab aliquo impetrare
    • I cannot bring myself to..: a me impetrare non possum, ut

Anagrams edit

Portuguese edit

Verb edit

impetro

  1. first-person singular present indicative of impetrar

Spanish edit

Verb edit

impetro

  1. first-person singular present indicative of impetrar