uitwaaien

Dutch

Etymology

From uit- (“out-”) +‎ waaien (“to blow”, of wind).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈœy̯t.ʋaːi̯.ə(n)/

• Audio

  (file)

Verb

uitwaaien

1. (idiomatic) to go out in windy weather, particularly into nature or a park, as a means of refreshing oneself and clearing one's mind

Inflection

Inflection of uitwaaien (weak, separable)
infinitive	uitwaaien
past singular	waaide uit
past participle	uitgewaaid
infinitive	uitwaaien
gerund	uitwaaien n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	waai uit	waaide uit	uitwaai	uitwaaide
2nd person sing. (jij)	waait uit	waaide uit	uitwaait	uitwaaide
2nd person sing. (u)	waait uit	waaide uit	uitwaait	uitwaaide
2nd person sing. (gij)	waait uit	waaide uit	uitwaait	uitwaaide
3rd person singular	waait uit	waaide uit	uitwaait	uitwaaide
plural	waaien uit	waaiden uit	uitwaaien	uitwaaiden
subjunctive sing.1	waaie uit	waaide uit	uitwaaie	uitwaaide
subjunctive plur.1	waaien uit	waaiden uit	uitwaaien	uitwaaiden
imperative sing.	waai uit
imperative plur.1	waait uit
participles	uitwaaiend	uitgewaaid
1) Archaic.

Inflection of uitwaaien (strong class 6 with weak past participle, separable)
infinitive	uitwaaien
past singular	woei uit
past participle	uitgewaaid
infinitive	uitwaaien
gerund	uitwaaien n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	waai uit	woei uit	uitwaai	uitwoei
2nd person sing. (jij)	waait uit	woei uit	uitwaait	uitwoei
2nd person sing. (u)	waait uit	woei uit	uitwaait	uitwoei
2nd person sing. (gij)	waait uit	woeit uit	uitwaait	uitwoeit
3rd person singular	waait uit	woei uit	uitwaait	uitwoei
plural	waaien uit	woeien uit	uitwaaien	uitwoeien
subjunctive sing.1	waaie uit	woeie uit	uitwaaie	uitwoeie
subjunctive plur.1	waaien uit	woeien uit	uitwaaien	uitwoeien
imperative sing.	waai uit
imperative plur.1	waait uit
participles	uitwaaiend	uitgewaaid
1) Archaic.