Polish

edit

Etymology

edit

From u- +‎ pupa +‎ -ić, coined by Polish writer Witold Gombrowicz in 1938 in his work Ferdydurke.[1]

Pronunciation

edit
  • IPA(key): /uˈpu.pit͡ɕ/
  • Audio:(file)
  • Rhymes: -upit͡ɕ
  • Syllabification: u‧pu‧pić

Verb

edit

upupić pf (imperfective upupiać)

  1. (transitive, colloquial) to make fun of, to guy
  2. (transitive, colloquial) to stand in the way, to bother, to not let deal with

Conjugation

edit
Conjugation of upupić pf
person singular plural
masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive upupić
future tense 1st upupię upupimy
2nd upupisz upupicie
3rd upupi upupią
impersonal upupi się
past tense 1st upupiłem,
-(e)m upupił
upupiłam,
-(e)m upupiła
upupiłom,
-(e)m upupiło
upupiliśmy,
-(e)śmy upupili
upupiłyśmy,
-(e)śmy upupiły
2nd upupiłeś,
-(e)ś upupił
upupiłaś,
-(e)ś upupiła
upupiłoś,
-(e)ś upupiło
upupiliście,
-(e)ście upupili
upupiłyście,
-(e)ście upupiły
3rd upupił upupiła upupiło upupili upupiły
impersonal upupiono
conditional 1st upupiłbym,
bym upupił
upupiłabym,
bym upupiła
upupiłobym,
bym upupiło
upupilibyśmy,
byśmy upupili
upupiłybyśmy,
byśmy upupiły
2nd upupiłbyś,
byś upupił
upupiłabyś,
byś upupiła
upupiłobyś,
byś upupiło
upupilibyście,
byście upupili
upupiłybyście,
byście upupiły
3rd upupiłby,
by upupił
upupiłaby,
by upupiła
upupiłoby,
by upupiło
upupiliby,
by upupili
upupiłyby,
by upupiły
impersonal upupiono by
imperative 1st niech upupię upupmy
2nd upup upupcie
3rd niech upupi niech upupią
passive adjectival participle upupiony upupiona upupione upupieni upupione
anterior adverbial participle upupiwszy
verbal noun upupienie

References

edit
  1. ^ Witold Doroszewski, editor (1958–1969), “upupić”, in Słownik języka polskiego (in Polish), Warszawa: PWN

Further reading

edit
  • upupić in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • upupić in Polish dictionaries at PWN