gemoeten

Dutch

Pronunciation

• IPA^(key): /ɣəˈmutə(n)/
• Rhymes: -utən

Etymology 1

From Middle Dutch gemoeten, from Old Dutch *gimuoten, from Proto-Germanic *gamōtijaną.

Verb

gemoeten

1. (transitive, obsolete) to meet, to encounter

Inflection

Conjugation of gemoeten (weak, prefixed)
infinitive	gemoeten
past singular	gemoette
past participle	gemoet
infinitive	gemoeten
gerund	gemoeten n
	present tense	past tense
1st person singular	gemoet	gemoette
2nd person sing. (jij)	gemoet	gemoette
2nd person sing. (u)	gemoet	gemoette
2nd person sing. (gij)	gemoet	gemoette
3rd person singular	gemoet	gemoette
plural	gemoeten	gemoetten
subjunctive sing.1	gemoete	gemoette
subjunctive plur.1	gemoeten	gemoetten
imperative sing.	gemoet
imperative plur.1	gemoet
participles	gemoetend	gemoet
1) Archaic.

Synonyms

• ontmoeten

Descendants

• Negerhollands: gemoet

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Participle

gemoeten

1. past participle of moeten

Inflection

Declension of gemoeten
uninflected	gemoeten
inflected	gemoeten
		positive
predicative/adverbial		gemoeten
indefinite	m./f. sing.	gemoeten
	n. sing.	gemoeten
	plural	gemoeten
definite		gemoeten
partitive		gemoetens