Dutch edit

Etymology edit

Borrowed from English grunt.

Pronunciation edit

  • IPA(key): /ˈɡrʏn.tə(n)/
  • Hyphenation: grun‧ten

Verb edit

grunten

  1. (intransitive, transitive, music) to shout death growls, to growl [from ca. 1990s]
    • 1994 August 31, “Ook tweede Lowlands geslaagd”, in De Telegraaf, page 16:
      Zoals de snoeiharde sm-metal van de Genitorturers uit de Verenigde Staten. De als een kerel gruntende zangeres Gen bracht tot groot genoegen van het publiek voorverwarmde tepelklemmen, tong- en navelpiercings aan bij haar bandleden, die daarna ook nog eens met een leren zweep werden afgerost.
      (please add an English translation of this quotation)

Inflection edit

Inflection of grunten (weak)
infinitive grunten
past singular gruntte
past participle gegrunt
infinitive grunten
gerund grunten n
present tense past tense
1st person singular grunt gruntte
2nd person sing. (jij) grunt gruntte
2nd person sing. (u) grunt gruntte
2nd person sing. (gij) grunt gruntte
3rd person singular grunt gruntte
plural grunten gruntten
subjunctive sing.1 grunte gruntte
subjunctive plur.1 grunten gruntten
imperative sing. grunt
imperative plur.1 grunt
participles gruntend gegrunt
1) Archaic.

Middle English edit

Alternative forms edit

Etymology edit

Inherited from Old English grunnettan, from Proto-West Germanic *grunnattjan, from Proto-Germanic *grunnatjaną. Equivalent to groynen +‎ -ten.

Pronunciation edit

Verb edit

grunten (third-person singular simple present grunteth, present participle gruntynge, first-/third-person singular past indicative grunte, past participle grunt)

  1. To grunt or groan as or like an animal; to make beastly calls.
  2. To moan; to make a groaning or moaning sound.
  3. (rare) To grind teeth together.

Conjugation edit

Derived terms edit

Related terms edit

Descendants edit

  • English: grunt
  • Scots: grunt

References edit