English edit

Alternative forms edit

Etymology edit

First attested in the 13th century as Middle English rancour, from Old French rancor, from Latin rancor (rancidity, grudge, rancor), from ranceō (I am rotten or putrid), from which also English rancid.[1]

Pronunciation edit

Noun edit

rancor (countable and uncountable, plural rancors)

  1. (American spelling) A feeling of long-lasting ire for another, sometimes to the point of hatred, over a perceived wrongdoing; bitterness.
    I could almost see the rancor in his eyes when he challenged me to a fight.
  2. (rare) Rancidity, rankness.

Derived terms edit

Related terms edit

Translations edit

References edit

  1. ^ Douglas Harper (2001–2024) “rancor”, in Online Etymology Dictionary.

Anagrams edit

Asturian edit

Noun edit

rancor m (plural rancores)

  1. rancor (the deepest malignity or spite)

Galician edit

Etymology edit

Attested since the 15th century. From Old Galician-Portuguese (compare Old Galicia-Portuguese rancura, 13th century, Cantigas de Santa Maria), from Latin rancor.

Pronunciation edit

Noun edit

rancor m (plural rancores)

  1. rancor; grudge
    • 1446, M. González Garcés, editor, Historia de La Coruña. Edad Media, A Coruña: Caixa Galicia, page 635:
      estauan en moytas cartas de scomoion et testemoyos et eran en grande descordia et anduan en odios et rancores
      they were in many excommunicaton charters and litigations and they were in large discord and hate and rancor
    • 1612, Pedro Vázquez de Neira, "Soneto", in Gómez Tónel, Exequias:
      aquel rancor que te carcome e laña
      that rancor that eats away and cracks through you
    Synonym: xenreira

References edit

  • rancura” in Dicionario de Dicionarios do galego medieval, SLI - ILGA 2006–2022.
  • rancor” in Xavier Varela Barreiro & Xavier Gómez Guinovart: Corpus Xelmírez - Corpus lingüístico da Galicia medieval. SLI / Grupo TALG / ILG, 2006–2018.
  • rancor” in Dicionario de Dicionarios da lingua galega, SLI - ILGA 2006–2013.
  • rancor” in Tesouro informatizado da lingua galega. Santiago: ILG.
  • rancor” in Álvarez, Rosario (coord.): Tesouro do léxico patrimonial galego e portugués, Santiago de Compostela: Instituto da Lingua Galega.

Latin edit

Etymology edit

ranceō (I am rotten, putrid) +‎ -or (-ness, abstract noun suffix)

Pronunciation edit

Noun edit

rancor m (genitive rancōris); third declension (Late Latin)

  1. rancidity, stench, rankness
  2. grudge, rancor

Declension edit

Third-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative rancor rancōrēs
Genitive rancōris rancōrum
Dative rancōrī rancōribus
Accusative rancōrem rancōrēs
Ablative rancōre rancōribus
Vocative rancor rancōrēs

Descendants edit

References edit

  • rancor”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • rancor in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
  • rancor in Ramminger, Johann (2016 July 16 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016

Middle English edit

Noun edit

rancor

  1. Alternative form of rancour

Old French edit

Alternative forms edit

Noun edit

rancor oblique singularf (oblique plural rancors, nominative singular rancor, nominative plural rancors)

  1. ill-will; negative opinion or intention

Descendants edit

Portuguese edit

Etymology edit

Borrowed from Latin rancōrem (rancor; putridity).

Pronunciation edit

 
 

  • Hyphenation: ran‧cor

Noun edit

rancor m (plural rancores)

  1. (usually uncountable) rancor; grudge (deep seated animosity)
    Synonyms: odiosidade, ressentimento
    Ainda guardamos rancor pelo que fizeram conosco.
    We still hold a grudge for what you did to us.

Related terms edit