rijgen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch rien, rigen, from Old Dutch *rīan, from Proto-West Germanic *rīhan, from Proto-Germanic *rīhaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈrɛi̯.ɣə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: rij‧gen
• Rhymes: -ɛi̯ɣən

Verb

rijgen

1. (transitive) to pierce, to impale, to spit
2. (transitive) to baste (to sew a thread through something)

Inflection

Conjugation of rijgen (strong class 1)
infinitive	rijgen
past singular	reeg
past participle	geregen
infinitive	rijgen
gerund	rijgen n
	present tense	past tense
1st person singular	rijg	reeg
2nd person sing. (jij)	rijgt	reeg
2nd person sing. (u)	rijgt	reeg
2nd person sing. (gij)	rijgt	reegt
3rd person singular	rijgt	reeg
plural	rijgen	regen
subjunctive sing.1	rijge	rege
subjunctive plur.1	rijgen	regen
imperative sing.	rijg
imperative plur.1	rijgt
participles	rijgend	geregen
1) Archaic.

Synonyms

• naaien
• spietsen

Derived terms

• aanrijgen
• afrijgen
• doorrijgen
• inrijgen
• losrijgen
• oprijgen
• overrijgen
• samenrijgen
• toerijgen
• vastrijgen

Descendants

• Afrikaans: ryg
• → Papiamentu: reig