sigur
See also: sigûr
FaroeseEdit
Etymology 1Edit
From Old Norse sigr (“victory”) (cognate with Old English siġe, from Proto-Germanic *segaz, from Proto-Indo-European *ségʰos ~ ségʰes- (“control, power”).
NounEdit
sigur m (genitive singular sigurs, plural sigrar)
DeclensionEdit
m19 | Singular | Plural | ||
Indefinite | Definite | Indefinite | Definite | |
Nominative | sigur | sigurin | sigrar | sigrarnir |
Accusative | sigur | sigurin | sigrar | sigrarnar |
Dative | sigri | sigrinum | sigrum | sigrunum |
Genitive | sigurs | sigursins | sigra | sigranna |
Etymology 2Edit
Second and third person present form of siga (‘to say’).
VerbEdit
sigur
ConjugationEdit
Conjugation of siga (group v-70) | ||
---|---|---|
infinitive | siga | |
supine | sagt | |
participle (a8)1 | sigandi | sagdur |
present | past | |
first singular | sigi | segði |
second singular | sigur | segði |
third singular | sigur | segði |
plural | siga | søgdu |
imperative | ||
singular | sig! | |
plural | sigið! | |
1Only the past participle being declined. |
IcelandicEdit
EtymologyEdit
From Old Norse sigr (“victory”) (whence also Danish sejr, Swedish seger), from Proto-Germanic *segaz. Cognate with Old English siġe and German Sieg (“victory”).
PronunciationEdit
NounEdit
sigur m (genitive singular sigurs, nominative plural sigrar)
- victory
- Við unnum mikinn sigur.
- We won a great victory.
- Við unnum mikinn sigur.
DeclensionEdit
declension of sigur
Derived termsEdit
Related termsEdit
- sigra (“to win”)
RomanianEdit
EtymologyEdit
Borrowed from Greek σίγουρος (sígouros), from Venetian seguro, siguro, from Latin secūrus.
PronunciationEdit
AdjectiveEdit
sigur m or n (feminine singular sigură, masculine plural siguri, feminine and neuter plural sigure)
DeclensionEdit
Declension of sigur