See also: confirmó

Catalan edit

Pronunciation edit

Verb edit

confirmo

  1. first-person singular present indicative of confirmar

Galician edit

Verb edit

confirmo

  1. first-person singular present indicative of confirmar

Latin edit

Etymology edit

From con- (with, together) +‎ firmō (strengthen, fortify).

Pronunciation edit

Verb edit

cōnfirmō (present infinitive cōnfirmāre, perfect active cōnfirmāvī, supine cōnfirmātum); first conjugation

  1. to make firm, establish, re-establish, strengthen, fortify, mature, confirm
    Synonyms: firmō, mūniō, fortificō, cōnsolidō, immunīo, sistō
    Antonyms: dēterō, atterō, effēminō, minuō, frangō, tenuō, afficiō
    • 405 CE, Jerome, Vulgate Proverbs.15.22:
      Dissipantur cōgitātiōnēs ubi nōn est cōnsilium: ubi vērō plūrēs sunt cōnsiliāriī, cōnfirmantur.
      Designs are brought to nothing where there is no counsel: but where there are many counsellors, they are established.
      (Douay-Rheims trans., Challoner rev.: 1752 CE)
  2. to encourage, animate, embolden; persuade
    Synonym: firmō
    Antonyms: deficiō, prōflīgō, dēfatīgō
  3. (by extension) to demonstrate, corroborate, support, prove or confirm the truth of something; assert, affirm

Conjugation edit

   Conjugation of cōnfirmō (first conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present cōnfirmō cōnfirmās cōnfirmat cōnfirmāmus cōnfirmātis cōnfirmant
imperfect cōnfirmābam cōnfirmābās cōnfirmābat cōnfirmābāmus cōnfirmābātis cōnfirmābant
future cōnfirmābō cōnfirmābis cōnfirmābit cōnfirmābimus cōnfirmābitis cōnfirmābunt
perfect cōnfirmāvī cōnfirmāvistī,
cōnfirmāstī1
cōnfirmāvit,
cōnfirmāt1
cōnfirmāvimus,
cōnfirmāmus1
cōnfirmāvistis,
cōnfirmāstis1
cōnfirmāvērunt,
cōnfirmāvēre,
cōnfirmārunt1
pluperfect cōnfirmāveram,
cōnfirmāram1
cōnfirmāverās,
cōnfirmārās1
cōnfirmāverat,
cōnfirmārat1
cōnfirmāverāmus,
cōnfirmārāmus1
cōnfirmāverātis,
cōnfirmārātis1
cōnfirmāverant,
cōnfirmārant1
future perfect cōnfirmāverō,
cōnfirmārō1
cōnfirmāveris,
cōnfirmāris1
cōnfirmāverit,
cōnfirmārit1
cōnfirmāverimus,
cōnfirmārimus1
cōnfirmāveritis,
cōnfirmāritis1
cōnfirmāverint,
cōnfirmārint1
passive present cōnfirmor cōnfirmāris,
cōnfirmāre
cōnfirmātur cōnfirmāmur cōnfirmāminī cōnfirmantur
imperfect cōnfirmābar cōnfirmābāris,
cōnfirmābāre
cōnfirmābātur cōnfirmābāmur cōnfirmābāminī cōnfirmābantur
future cōnfirmābor cōnfirmāberis,
cōnfirmābere
cōnfirmābitur cōnfirmābimur cōnfirmābiminī cōnfirmābuntur
perfect cōnfirmātus + present active indicative of sum
pluperfect cōnfirmātus + imperfect active indicative of sum
future perfect cōnfirmātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present cōnfirmem cōnfirmēs cōnfirmet cōnfirmēmus cōnfirmētis cōnfirment
imperfect cōnfirmārem cōnfirmārēs cōnfirmāret cōnfirmārēmus cōnfirmārētis cōnfirmārent
perfect cōnfirmāverim,
cōnfirmārim1
cōnfirmāverīs,
cōnfirmārīs1
cōnfirmāverit,
cōnfirmārit1
cōnfirmāverīmus,
cōnfirmārīmus1
cōnfirmāverītis,
cōnfirmārītis1
cōnfirmāverint,
cōnfirmārint1
pluperfect cōnfirmāvissem,
cōnfirmāssem1
cōnfirmāvissēs,
cōnfirmāssēs1
cōnfirmāvisset,
cōnfirmāsset1
cōnfirmāvissēmus,
cōnfirmāssēmus1
cōnfirmāvissētis,
cōnfirmāssētis1
cōnfirmāvissent,
cōnfirmāssent1
passive present cōnfirmer cōnfirmēris,
cōnfirmēre
cōnfirmētur cōnfirmēmur cōnfirmēminī cōnfirmentur
imperfect cōnfirmārer cōnfirmārēris,
cōnfirmārēre
cōnfirmārētur cōnfirmārēmur cōnfirmārēminī cōnfirmārentur
perfect cōnfirmātus + present active subjunctive of sum
pluperfect cōnfirmātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present cōnfirmā cōnfirmāte
future cōnfirmātō cōnfirmātō cōnfirmātōte cōnfirmantō
passive present cōnfirmāre cōnfirmāminī
future cōnfirmātor cōnfirmātor cōnfirmantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives cōnfirmāre cōnfirmāvisse,
cōnfirmāsse1
cōnfirmātūrum esse cōnfirmārī cōnfirmātum esse cōnfirmātum īrī
participles cōnfirmāns cōnfirmātūrus cōnfirmātus cōnfirmandus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
cōnfirmandī cōnfirmandō cōnfirmandum cōnfirmandō cōnfirmātum cōnfirmātū

1At least one rare poetic syncopated perfect form is attested.

Derived terms edit

Related terms edit

Descendants edit

References edit

  • confirmo”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • confirmo”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • confirmo in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to quote precedents for a thing: aliquid exemplis probare, comprobare, confirmare
    • to prove a thing indisputably: argumentis confirmare, comprobare, evincere aliquid (or c. Acc. c. Inf.)
    • to strengthen, confirm a person's courage: animum alicuius confirmare
    • to strengthen a person in his hopes: spem alicuius confirmare
    • to weaken, destroy a man's credit: fidem alicuius imminuere, infirmare (opp. confirmare)
    • to encourage, embolden the soldiery: animos militum confirmare (B. G. 5. 49)

Portuguese edit

Verb edit

confirmo

  1. first-person singular present indicative of confirmar

Spanish edit

Pronunciation edit

  • IPA(key): /konˈfiɾmo/ [kõɱˈfiɾ.mo]
  • Rhymes: -iɾmo
  • Syllabification: con‧fir‧mo

Verb edit

confirmo

  1. first-person singular present indicative of confirmar