hika

Basque

Etymology 1

Origin unknown

Noun

hika

1. muddy area, mire

Etymology 2

From hi (pronoun used in this mode of address) +‎ -ka

Noun

hika

1. a mode of address used between children, siblings, and people who have been friends since childhood

---

Chickasaw

A bilingual stop sign

Verb

hika

1. to stop, to halt

---

Icelandic

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈhɪːka/

  Rhymes: -ɪːka

Verb

hika (weak verb, third-person singular past indicative hikaði, supine hikað)

1. to hesitate

Conjugation

hika — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að hika
supine (sagnbót)		hikað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		hikandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég hika	við hikum	present (nútíð)	ég hiki	við hikum
	þú hikar	þið hikið		þú hikir	þið hikið
	hann, hún, það hikar	þeir, þær, þau hika		hann, hún, það hiki	þeir, þær, þau hiki
past (þátíð)	ég hikaði	við hikuðum	past (þátíð)	ég hikaði	við hikuðum
	þú hikaðir	þið hikuðuð		þú hikaðir	þið hikuðuð
	hann, hún, það hikaði	þeir, þær, þau hikuðu		hann, hún, það hikaði	þeir, þær, þau hikuðu
imperative (boðháttur)	hika (þú)	hikið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	hikaðu	hikiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

---

Japanese

Romanization

hika

1. Rōmaji transcription of ひか

---

Tagalog

Noun

hikà

1. asthma

Derived terms

• hikain
• magkahika