kokka

See also: kokkâ and kok-ka

Finnish

Etymology

From Proto-Finnic *kokka.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈkokːɑ/, [ˈko̞kːɑ]
• Rhymes: -okːɑ
• Syllabification^(key): kok‧ka

Noun

kokka

1. bow (of a boat)

Declension

Inflection of kokka (Kotus type 10*A/koira, kk-k gradation)
nominative		kokka	kokat
genitive		kokan	kokkien
partitive		kokkaa	kokkia
illative		kokkaan	kokkiin
		singular	plural
nominative		kokka	kokat
accusative	nom.	kokka	kokat
	gen.	kokan
genitive		kokan	kokkien kokkainrare
partitive		kokkaa	kokkia
inessive		kokassa	kokissa
elative		kokasta	kokista
illative		kokkaan	kokkiin
adessive		kokalla	kokilla
ablative		kokalta	kokilta
allative		kokalle	kokille
essive		kokkana	kokkina
translative		kokaksi	kokiksi
instructive		—	kokin
abessive		kokatta	kokitta
comitative		—	kokkineen

Possessive forms of kokka (type koira)
possessor	singular	plural
1st person	kokkani	kokkamme
2nd person	kokkasi	kokkanne
3rd person	kokkansa

Synonyms

• keula

Antonyms

• perä

Anagrams

• kakko

Icelandic

Etymology

Borrowed from Middle Low German kôken.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈkʰɔhka/

  Rhymes: -ɔhka

Verb

kokka (weak verb, third-person singular past indicative kokkaði, supine kokkað)

1. to cook

Conjugation

kokka — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að kokka
supine (sagnbót)		kokkað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		kokkandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég kokka	við kokkum	present (nútíð)	ég kokki	við kokkum
	þú kokkar	þið kokkið		þú kokkir	þið kokkið
	hann, hún, það kokkar	þeir, þær, þau kokka		hann, hún, það kokki	þeir, þær, þau kokki
past (þátíð)	ég kokkaði	við kokkuðum	past (þátíð)	ég kokkaði	við kokkuðum
	þú kokkaðir	þið kokkuðuð		þú kokkaðir	þið kokkuðuð
	hann, hún, það kokkaði	þeir, þær, þau kokkuðu		hann, hún, það kokkaði	þeir, þær, þau kokkuðu
imperative (boðháttur)	kokka (þú)	kokkið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	kokkaðu	kokkiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

kokkast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að kokkast
supine (sagnbót)		kokkast
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		kokkandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég kokkast	við kokkumst	present (nútíð)	ég kokkist	við kokkumst
	þú kokkast	þið kokkist		þú kokkist	þið kokkist
	hann, hún, það kokkast	þeir, þær, þau kokkast		hann, hún, það kokkist	þeir, þær, þau kokkist
past (þátíð)	ég kokkaðist	við kokkuðumst	past (þátíð)	ég kokkaðist	við kokkuðumst
	þú kokkaðist	þið kokkuðust		þú kokkaðist	þið kokkuðust
	hann, hún, það kokkaðist	þeir, þær, þau kokkuðust		hann, hún, það kokkaðist	þeir, þær, þau kokkuðust
imperative (boðháttur)	kokkast (þú)	kokkist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	kokkastu	kokkisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

kokkaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	kokkaður	kokkuð	kokkað		kokkaðir	kokkaðar	kokkuð
accusative (þolfall)	kokkaðan	kokkaða	kokkað		kokkaða	kokkaðar	kokkuð
dative (þágufall)	kokkuðum	kokkaðri	kokkuðu		kokkuðum	kokkuðum	kokkuðum
genitive (eignarfall)	kokkaðs	kokkaðrar	kokkaðs		kokkaðra	kokkaðra	kokkaðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	kokkaði	kokkaða	kokkaða		kokkuðu	kokkuðu	kokkuðu
accusative (þolfall)	kokkaða	kokkuðu	kokkaða		kokkuðu	kokkuðu	kokkuðu
dative (þágufall)	kokkaða	kokkuðu	kokkaða		kokkuðu	kokkuðu	kokkuðu
genitive (eignarfall)	kokkaða	kokkuðu	kokkaða		kokkuðu	kokkuðu	kokkuðu

Synonyms

• (cook): elda

Noun

kokka

1. indefinite accusative plural of kokkur
2. indefinite genitive plural of kokkur

Ingrian

Etymology

From Proto-Finnic *kokka. Cognates include Finnish kokka and dialectal Estonian kokk.

Pronunciation

• (Ala-Laukaa) IPA^(key): /ˈkokːɑ/, [ˈko̞kː]
• (Soikkola) IPA^(key): /ˈkokːɑ/, [ˈko̞kːɑ]
• Rhymes: -okː, -okːɑ
• Hyphenation: kok‧ka

Noun

kokka

1. hook

Declension

Declension of kokka (type 3/koira, kk-k gradation)
	singular	plural
nominative	kokka	kokat
genitive	kokan	kokkiin
partitive	kokkaa	kokkia
illative	kokkaa	kokkii
inessive	kokas	kokis
elative	kokast	kokist
allative	kokalle	kokille
adessive	kokal	kokil
ablative	kokalt	kokilt
translative	kokaks	kokiks
essive	kokkanna, kokkaan	kokkinna, kokkiin
exessive1)	kokkant	kokkint
1) obsolete *) the accusative corresponds with either the genitive (sg) or nominative (pl) **) the comitative is formed by adding the suffix -ka? or -kä? to the genitive.

Derived terms

• onkikokka

 

References

• Ruben E. Nirvi (1971) Inkeroismurteiden Sanakirja, Helsinki: Suomalais-Ugrilainen Seura, page 186

Japanese

Romanization

kokka

1. Rōmaji transcription of こっか

Maltese

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈkɔk.ka/

Noun

kokka f (singulative, plural kokki or kokok, paucal kokkiet)

1. singulative of kokk: an owl

Adverb

kokka

1. squattingly

   Synonym: qawqbijiet (qawqbija)

Norwegian Bokmål

Alternative forms

• kokken (Etymology 2)

Noun

kokka m or f

1. definite feminine singular of kokke

Norwegian Nynorsk

Noun

kokka f

1. definite singular of kokke