mæta

See also: Maeta and mäta

Icelandic

Etymology

From Old Norse mǿta, from Proto-Germanic *mōtijaną. Compare Norwegian møte, Danish møde, Swedish möta.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈmaiːta/
• Rhymes: -aiːta

Verb

mæta (weak verb, third-person singular past indicative mætti, supine mætt)

1. (transitive, takes dative object) to meet, to encounter

   Ég mætti vini mínum á safninu.

   I met my friend at the museum.

2. (transitive, takes dative object) to confront, to face, to brave, to breast

   Við mætum óvininum við dögun!

   We face our enemy at dawn!

3. (intransitive) to turn up, to show up, to come, to appear

   Ég mætti ekki í afmælið þitt af því að ég var veikur.

   I didn't come to your birthday because I was sick.

   Hve margir mættu?

   How many showed up?

   Fundarstjórinn mætti ekki í veisluna.

   The chairman didn't turn up at the party.

Conjugation

mæta — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að mæta
supine (sagnbót)		mætt
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		mætandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég mæti	við mætum	present (nútíð)	ég mæti	við mætum
	þú mætir	þið mætið		þú mætir	þið mætið
	hann, hún, það mætir	þeir, þær, þau mæta		hann, hún, það mæti	þeir, þær, þau mæti
past (þátíð)	ég mætti	við mættum	past (þátíð)	ég mætti	við mættum
	þú mættir	þið mættuð		þú mættir	þið mættuð
	hann, hún, það mætti	þeir, þær, þau mættu		hann, hún, það mætti	þeir, þær, þau mættu
imperative (boðháttur)	mæt (þú)	mætið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	mættu	mætiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

mætast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að mætast
supine (sagnbót)		mæst
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		mætandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég mætist	við mætumst	present (nútíð)	ég mætist	við mætumst
	þú mætist	þið mætist		þú mætist	þið mætist
	hann, hún, það mætist	þeir, þær, þau mætast		hann, hún, það mætist	þeir, þær, þau mætist
past (þátíð)	ég mættist	við mættumst	past (þátíð)	ég mættist	við mættumst
	þú mættist	þið mættust		þú mættist	þið mættust
	hann, hún, það mættist	þeir, þær, þau mættust		hann, hún, það mættist	þeir, þær, þau mættust
imperative (boðháttur)	mæst (þú)	mætist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	mæstu	mætisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

mættur — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	mættur	mætt	mætt		mættir	mættar	mætt
accusative (þolfall)	mættan	mætta	mætt		mætta	mættar	mætt
dative (þágufall)	mættum	mættri	mættu		mættum	mættum	mættum
genitive (eignarfall)	mætts	mættrar	mætts		mættra	mættra	mættra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	mætti	mætta	mætta		mættu	mættu	mættu
accusative (þolfall)	mætta	mættu	mætta		mættu	mættu	mættu
dative (þágufall)	mætta	mættu	mætta		mættu	mættu	mættu
genitive (eignarfall)	mætta	mættu	mætta		mættu	mættu	mættu

Synonyms

• (to meet): hitta
• (to come, to show up): koma
• (to confront): horfast í augu við, takast á við, bjóða birginn, standa andspænis

Derived terms

• mættur
• mætast

References

• Ásgeir Blöndal Magnússon — Íslensk orðsifjabók, (1989). Reykjavík, Orðabók Háskólans. (Available on Málið.is under the “Eldra mál” tab.)

Anagrams

• tæma

Old Swedish

Etymology

From Old Norse meta, from Proto-Germanic *metaną.

Verb

mæta

1. to measure
2. to estimate

Conjugation

Conjugation of mæta (strong)

	present			past
infinitive	mæta			—
participle	mætandi, mætande			mætin
active voice	indicative	subjunctive	imperative	indicative	subjunctive
iæk	mæter	mæti, mæte	—	mat	māti, māte
þū	mæter	mæti, mæte	mæt	*mast	māti, māte
han	mæter	mæti, mæte	—	mat	māti, māte
vīr	mætum, mætom	mætum, mætom	mætum, mætom	mātum, mātom	mātum, mātom
īr	mætin	mætin	mætin	mātin	mātin
þēr	mæta	mætin	—	mātu, māto	mātin
mediopassive voice	indicative	subjunctive	imperative	indicative	subjunctive
iæk	mæts	mætis, mætes	—	mats	mātis, mātes
þū	mæts	mætis, mætes	—	*masts	mātis, mātes
han	mæts	mætis, mætes	—	mats	mātis, mātes
vīr	mætums, -oms	mætums, mætoms	—	mātums, mātoms	mātums, mātoms
īr	mætins	mætins	—	mātins	mātins
þēr	mætas	mætins	—	mātus, mātos	mātins

Descendants

• Swedish: mäta