tekenen

Dutch

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈteːkənə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: te‧ke‧nen

Etymology 1

From Middle Dutch têkenen, from Old Dutch *tēkanen, from Proto-Germanic *taiknijaną. Equivalent to teken (“sign, signal”) +‎ -en.

Alternative forms

• (before 1934) teekenen

Verb

tekenen

1. (transitive) to draw (by pencil)
2. (transitive) to sign (write a signature)

Inflection

Conjugation of tekenen (weak)
infinitive	tekenen
past singular	tekende
past participle	getekend
infinitive	tekenen
gerund	tekenen n
	present tense	past tense
1st person singular	teken	tekende
2nd person sing. (jij)	tekent, teken2	tekende
2nd person sing. (u)	tekent	tekende
2nd person sing. (gij)	tekent	tekende
3rd person singular	tekent	tekende
plural	tekenen	tekenden
subjunctive sing.1	tekene	tekende
subjunctive plur.1	tekenen	tekenden
imperative sing.	teken
imperative plur.1	tekent
participles	tekenend	getekend
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• aantekenen
• betekenen
• intekenen
• ondertekenen
• optekenen
• overtekenen
• tekenaar
• tekenend
• tekening
• tekenkaart
• tekenkunst
• vertekenen

 

Descendants

• Afrikaans: teken
• → Caribbean Javanese: tèken

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Noun

tekenen

1. plural of teken

Middle Dutch

Etymology

From Old Dutch *tēkanen, from Proto-Germanic *taiknijaną.

Verb

têkenen

1. to mark, to put a mark or sign on
2. to brand (as punishment)
3. to draw, to paint
4. to write down, to annotate
5. to give a sign, to signal

Inflection

This verb needs an inflection-table template.

Alternative forms

• teikenen
• têken

Descendants

• Dutch: tekenen
  • Afrikaans: teken
  • → Caribbean Javanese: tèken
• Limburgish: teikene

Further reading

• “tekenen”, in Vroegmiddelnederlands Woordenboek, 2000
• Verwijs, E., Verdam, J. (1885–1929) “tekenen”, in Middelnederlandsch Woordenboek, The Hague: Martinus Nijhoff, →ISBN