See also: เผื่อ

Thai

edit

Alternative forms

edit

Etymology

edit

From Proto-Tai *pʰɯa.

Pronunciation

edit
Orthographic/Phonemicเผือ
e pʰ ụ̄ ɒ
RomanizationPaiboonpʉ̌ʉa
Royal Institutephuea
(standard) IPA(key)/pʰɯa̯˩˩˦/(R)

Pronoun

edit

เผือ (pʉ̌ʉa)

  1. (archaic) an exclusive plural first person pronoun:[1][2][3] we.

See also

edit
Archaic Thai personal pronouns
1st 2nd 3rd
exclusive inclusive
informal singular กู (guu) มึง (mʉng) มัน (man)
dual เผือ (pʉ̌ʉa) รา (raa) เขือ (kʉ̌ʉa) ขา (kǎa)
plural ตู (dtuu) เรา (rao) สู (sǔu) เขา (kǎo)
formal singular ข้า (kâa), ตู (dtuu), เรา (rao) เจ้า (jâao), สู (sǔu) เพื่อน (pʉ̂ʉan), เขา (kǎo)
plural ตูข้า เราข้า สูเจ้า เขาเจ้า

References

edit
  1. ^ วงษ์เทศ, สุจิตต์, editor (1983), สุโขทัยไม่ใช่ราชธานีแห่งแรกของไทย (in Thai), Bangkok: มติชน, →ISBN, page 174:เผือ แปลว่า เรา (เป็นพหูพจน์). พิฑูร [มลิวัลย์:] คำว่า เผือ ทางอิสานมีใช้แต่ในวรรณคดี หมายความเป็นทวิพจน์ คือ เรา (สองคน) ข้า (สองคน) เช่นเดียวกับคำ เขือ ซึ่งแปลว่า ท่าน (ทั้งสอง) เธอ (ทั้งสอง).
  2. ^ ราชบัณฑิตยสถาน (2013) พจนานุกรมศัพท์วรรณคดีไทย สมัยสุโขทัย ศิลาจารึกพ่อขุนรามคำแหงมหาราช หลักที่ ๑ (in Thai), 3rd edition, Bangkok: ราชบัณฑิตยสถาน, →ISBN, page 49:เผืออ (เผือ) ส. สรรพนามบุรุษที่ ๑ ทวิพจน์ หมายถึง เราทั้งสอง ไม่รวมผู้ฟัง ในความว่า 'พี่เผือผู้อ้ายตายจากเผือเตียมแต่ยังเล็ก' (๑/๒–๓).
  3. ^ พงศ์ศรีเพียร, วินัย (2009) “เอกสารลำดับที่ ๑ จารึกพ่อขุนรามคำแหง”, in ๑๐๐ เอกสารสำคัญ: สรรพสาระประวัติศาสตร์ไทย ลำดับที่ ๑ (in Thai), Bangkok: ศักดิ์โสภาการพิมพ์, →ISBN, page 13:เผือ หมายถึง พวกกูทั้งสอง (เฉพาะผู้พูด) ในที่นี้ เมื่อพ่อขุนรามคำแหงกล่าวว่า พี่เผือผู้อ้าย หมายถึง พี่คนโตของพวกกูทั้งสอง คือ พ่อขุนบานเมืองและพระองค์ท่านเอง.