banna

English

Noun

banna

1. plural of bannum

Anagrams

• Banan, banan, naban

Chickasaw

Verb

banna (stative)

1. to want

Inflection

Class II Verb Subjects (Stative)

Verbs beginning with a consonant.	Singular	Plural	Inclusive Tri-Plural
1st-person (I, we)	sabanna sa-banna	pobanna po-banna	hapobanna hapo-banna
2nd-person (you, you all)	chibanna chi-banna	hachibanna hachi-banna
3rd-person (he, she, it, they)	banna	(hoo)banna (hoo-)banna

Faroese

Etymology

From Old Norse banna, from Proto-Germanic *bannaną, from Proto-Indo-European *bʰeh₂-.

Verb

banna (third person singular past indicative bannaði, third person plural past indicative bannað, supine bannað)

1. to curse, to swear
2. to forbid

Conjugation

Conjugation of banna (group v-30)
infinitive	banna
supine	bannað
participle (a6)1	bannandi	bannaður
	present	past
first singular	banni	bannaði
second singular	bannar	bannaði
third singular	bannar	bannaði
plural	banna	bannaðu
	imperative
singular	banna!
plural	bannið!
1Only the past participle being declined.

Icelandic

Etymology

From Old Norse banna.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈpanːa/
• Rhymes: -anːa

Verb

banna (weak verb, third-person singular past indicative bannaði, supine bannað)

1. to ban
2. to forbid, to prohibit

   Ég banna þér það.

   I forbid you to do it.

Conjugation

banna — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að banna
supine (sagnbót)		bannað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		bannandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég banna	við bönnum	present (nútíð)	ég banni	við bönnum
	þú bannar	þið bannið		þú bannir	þið bannið
	hann, hún, það bannar	þeir, þær, þau banna		hann, hún, það banni	þeir, þær, þau banni
past (þátíð)	ég bannaði	við bönnuðum	past (þátíð)	ég bannaði	við bönnuðum
	þú bannaðir	þið bönnuðuð		þú bannaðir	þið bönnuðuð
	hann, hún, það bannaði	þeir, þær, þau bönnuðu		hann, hún, það bannaði	þeir, þær, þau bönnuðu
imperative (boðháttur)	banna (þú)	bannið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	bannaðu	banniði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

bannast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að bannast
supine (sagnbót)		bannast
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		bannandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég bannast	við bönnumst	present (nútíð)	ég bannist	við bönnumst
	þú bannast	þið bannist		þú bannist	þið bannist
	hann, hún, það bannast	þeir, þær, þau bannast		hann, hún, það bannist	þeir, þær, þau bannist
past (þátíð)	ég bannaðist	við bönnuðumst	past (þátíð)	ég bannaðist	við bönnuðumst
	þú bannaðist	þið bönnuðust		þú bannaðist	þið bönnuðust
	hann, hún, það bannaðist	þeir, þær, þau bönnuðust		hann, hún, það bannaðist	þeir, þær, þau bönnuðust
imperative (boðháttur)	bannast (þú)	bannist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	bannastu	bannisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

bannaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	bannaður	bönnuð	bannað		bannaðir	bannaðar	bönnuð
accusative (þolfall)	bannaðan	bannaða	bannað		bannaða	bannaðar	bönnuð
dative (þágufall)	bönnuðum	bannaðri	bönnuðu		bönnuðum	bönnuðum	bönnuðum
genitive (eignarfall)	bannaðs	bannaðrar	bannaðs		bannaðra	bannaðra	bannaðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	bannaði	bannaða	bannaða		bönnuðu	bönnuðu	bönnuðu
accusative (þolfall)	bannaða	bönnuðu	bannaða		bönnuðu	bönnuðu	bönnuðu
dative (þágufall)	bannaða	bönnuðu	bannaða		bönnuðu	bönnuðu	bönnuðu
genitive (eignarfall)	bannaða	bönnuðu	bannaða		bönnuðu	bönnuðu	bönnuðu

Noun

banna n

1. indefinite genitive plural of bann

Irish

Etymology 1

From Old French bande, of Germanic origins.

Noun

banna m (genitive singular banna, nominative plural bannaí)

1. (music) band
2. Alternative form of banda (“band”)

Derived terms

• banna fífeanna (“fife band”)
• banna míleata (“military band”)
• banna píob (“pipe band”)
• banna práis (“brass band”)
• fear banna (“bandsman”)

 

Etymology 2

From Old Norse band.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈbˠanˠə/

Noun

banna m (genitive singular banna, nominative plural bannaí)

1. bond
   1. binding
2. guarantee
3. (formal) hostage
4. (in the plural) bail
5. (in the plural) banns

Synonyms

• (hostage): geall

Derived terms

• banna cláraithe (“registered bond”)
• banna morgáiste (“mortgage bond”)
• banna riaracháin (“administrative bond”)
• banna seachadóra (“bearer bond”)
• banna stáit (“government bond”)
• banna-pháipéar (“bond paper, bonded paper”)
• bannaí pósta (“marriage banns”)
• cúirtbhanna (“recognizance”)
• fo-bhanna (“subsidiary bond”)
• trádstóras banna (“bonded warehouse”)

 

Declension

Declension of banna

Fourth declension

Bare forms Case Singular Plural Nominative banna bannaí Vocative a bhanna a bhannaí Genitive banna bannaí Dative banna bannaí

Forms with the definite article Case Singular Plural Nominative an banna na bannaí Genitive an bhanna na mbannaí Dative leis an mbanna don bhanna leis na bannaí

Mutation

Irish mutation
Radical	Lenition	Eclipsis
banna	bhanna	mbanna
Note: Some of these forms may be hypothetical. Not every possible mutated form of every word actually occurs.

Further reading

• Ó Dónaill, Niall (1977), “banna”, in Foclóir Gaeilge–Béarla, Dublin: An Gúm, →ISBN

Italian

Verb

banna

1. inflection of bannare:
   1. third-person singular present indicative
   2. second-person singular imperative

Latin

Noun

banna

1. nominative plural of bannum, alternative form of bannus
2. vocative plural of bannum, alternative form of bannus

Scottish Gaelic

Noun

banna

1. genitive singular of bann

Sicilian

Alternative forms

• bbanna

Etymology

Probably borrowed from Occitan banda.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈban.na/
• Hyphenation: bàn‧na

Noun

banna f

1. side
2. place, zone

Swedish

Etymology 1

From Old Norse banna, from Proto-Germanic *bannaną.

Verb

banna (present bannar, preterite bannade, supine bannat, imperative banna)

1. (Internet, slang) to ban
2. (dated) to rebuke

Conjugation

Conjugation of banna (weak)

	Active		Passive
Infinitive	banna		bannas
Supine	bannat		bannats
Imperative	banna		—
Imper. plural1	bannen		—
	Present	Past	Present	Past
Indicative	bannar	bannade	bannas	bannades
Ind. plural1	banna	bannade	bannas	bannades
Subjunctive2	banne	bannade	bannes	bannades
	Participles
Present participle	bannande
Past participle	bannad
1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.

Related terms

• förbanna
• förbannelse

Etymology 2

Noun

banna c

1. (dated) rebuke

Declension

Declension of banna
	Singular		Plural
	Indefinite	Definite	Indefinite	Definite
Nominative	banna	bannan	bannor	bannorna
Genitive	bannas	bannans	bannors	bannornas

Further reading

• banna in Svensk ordbok.

Anagrams

• banan

Tswana

Noun

banna class 2

1. plural of monna