manda
AsturianEdit
VerbEdit
manda
- inflection of mandar:
ChichewaEdit
PronunciationEdit
NounEdit
manda class 6
FrenchEdit
VerbEdit
manda
- third-person singular past historic of mander
AnagramsEdit
GalicianEdit
Etymology 1Edit
From Old Galician mãada, from Latin manuata (“a handful”).[1] Cognate with Spanish manada and Italian manata.[2]
Alternative formsEdit
PronunciationEdit
NounEdit
manda f (plural mandas)
Etymology 2Edit
Back-formation from mandar (“to command; bequeath”)
PronunciationEdit
NounEdit
manda f (plural mandas)
- bequest, legacy, inheritance
- 1380, A. López Ferreiro (ed.), Galicia Histórica. Colección diplomática. Santiago: Tipografía Galaica, page 613:
- Rogolles por amor de deus et por lo amor et amizade que con elles senpre ouue que cunplan esta mina manda do dia que eu finar ata dous meses
- I ask of them [the executors], for the love of God and for the love and friendship that I always had with them, to carry out this bequest of mine in two months from the day I die
- Rogolles por amor de deus et por lo amor et amizade que con elles senpre ouue que cunplan esta mina manda do dia que eu finar ata dous meses
- 1380, A. López Ferreiro (ed.), Galicia Histórica. Colección diplomática. Santiago: Tipografía Galaica, page 613:
VerbEdit
manda
- inflection of mandar:
ReferencesEdit
- “manda” in Dicionario de Dicionarios do galego medieval, SLI - ILGA 2006–2022.
- “mãada” in Xavier Varela Barreiro & Xavier Gómez Guinovart: Corpus Xelmírez - Corpus lingüístico da Galicia medieval. SLI / Grupo TALG / ILG, 2006–2018.
- “manda” in Xavier Varela Barreiro & Xavier Gómez Guinovart: Corpus Xelmírez - Corpus lingüístico da Galicia medieval. SLI / Grupo TALG / ILG, 2006–2018.
- “manda” in Dicionario de Dicionarios da lingua galega, SLI - ILGA 2006–2013.
- “manda” in Tesouro informatizado da lingua galega. Santiago: ILG.
- “manda” in Álvarez, Rosario (coord.): Tesouro do léxico patrimonial galego e portugués, Santiago de Compostela: Instituto da Lingua Galega.
- ^ Joseph M. Piel (1953) Miscelânea de etimologia portuguesa e galega, Lisboa: Coimbra editor, pages 207-208.
- ^ Joan Coromines; José A. Pascual (1983–1991), “mano”, in Diccionario crítico etimológico castellano e hispánico (in Spanish), Madrid: Gredos
ItalianEdit
VerbEdit
manda
- inflection of mandare:
LadinEdit
VerbEdit
manda
- inflection of mander:
LatinEdit
VerbEdit
mandā
ReferencesEdit
- manda in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
PaliEdit
Alternative formsEdit
Alternative forms
NounEdit
manda n
- a little
AdjectiveEdit
manda
PortugueseEdit
PronunciationEdit
- Hyphenation: man‧da
- Rhymes: -ɐ̃dɐ
VerbEdit
manda
- inflection of mandar:
SpanishEdit
PronunciationEdit
Etymology 1Edit
NounEdit
manda f (plural mandas)
Etymology 2Edit
See the etymology of the corresponding lemma form.
VerbEdit
manda
- inflection of mandar:
Further readingEdit
- “manda”, in Diccionario de la lengua española, Vigésima tercera edición, Real Academia Española, 2014
TurkishEdit
Etymology 1Edit
From Ottoman Turkish ماندا (manda), مانده (manda). This etymology is incomplete. You can help Wiktionary by elaborating on the origins of this term.
PronunciationEdit
NounEdit
manda (definite accusative mandayı, plural mandalar)
Etymology 2Edit
From Ottoman Turkish ماندا (manda), from French mandat.
PronunciationEdit
NounEdit
manda (definite accusative mandayı, plural mandalar)
ReferencesEdit
- Nişanyan, Sevan (2002–), “manda2”, in Nişanyan Sözlük