See also: vinculó and vínculo

Catalan edit

Verb edit

vinculo

  1. first-person singular present indicative of vincular

Latin edit

Etymology edit

From vinculum, from vinciō (bind, fetter, tie).

Pronunciation edit

Verb edit

vinculō (present infinitive vinculāre, perfect active vinculāvī, supine vinculātum); first conjugation

  1. (transitive) to fetter, bind, chain
    Synonyms: cōnfīgō, cōnserō, fīgō, illigō, colligō, ligō, adalligō, dēligō, alligō, nectō, cōnectō, dēfīgō, fīgō, dēstinō, pangō
    Antonyms: explicō, absolvō, dissolvō, solvō

Conjugation edit

   Conjugation of vinculō (first conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present vinculō vinculās vinculat vinculāmus vinculātis vinculant
imperfect vinculābam vinculābās vinculābat vinculābāmus vinculābātis vinculābant
future vinculābō vinculābis vinculābit vinculābimus vinculābitis vinculābunt
perfect vinculāvī vinculāvistī vinculāvit vinculāvimus vinculāvistis vinculāvērunt,
vinculāvēre
pluperfect vinculāveram vinculāverās vinculāverat vinculāverāmus vinculāverātis vinculāverant
future perfect vinculāverō vinculāveris vinculāverit vinculāverimus vinculāveritis vinculāverint
passive present vinculor vinculāris,
vinculāre
vinculātur vinculāmur vinculāminī vinculantur
imperfect vinculābar vinculābāris,
vinculābāre
vinculābātur vinculābāmur vinculābāminī vinculābantur
future vinculābor vinculāberis,
vinculābere
vinculābitur vinculābimur vinculābiminī vinculābuntur
perfect vinculātus + present active indicative of sum
pluperfect vinculātus + imperfect active indicative of sum
future perfect vinculātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present vinculem vinculēs vinculet vinculēmus vinculētis vinculent
imperfect vinculārem vinculārēs vinculāret vinculārēmus vinculārētis vinculārent
perfect vinculāverim vinculāverīs vinculāverit vinculāverīmus vinculāverītis vinculāverint
pluperfect vinculāvissem vinculāvissēs vinculāvisset vinculāvissēmus vinculāvissētis vinculāvissent
passive present vinculer vinculēris,
vinculēre
vinculētur vinculēmur vinculēminī vinculentur
imperfect vinculārer vinculārēris,
vinculārēre
vinculārētur vinculārēmur vinculārēminī vinculārentur
perfect vinculātus + present active subjunctive of sum
pluperfect vinculātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present vinculā vinculāte
future vinculātō vinculātō vinculātōte vinculantō
passive present vinculāre vinculāminī
future vinculātor vinculātor vinculantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives vinculāre vinculāvisse vinculātūrum esse vinculārī vinculātum esse vinculātum īrī
participles vinculāns vinculātūrus vinculātus vinculandus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
vinculandī vinculandō vinculandum vinculandō vinculātum vinculātū

Synonyms edit

Derived terms edit

Related terms edit

Descendants edit

References edit

  • vinculo”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • vinculo in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to be bound by the closest ties of friendship: artissimo amicitiae vinculo or summa familiaritate cum aliquo coniunctum esse
    • (ambiguous) to burst one's chains: vincula rumpere
    • (ambiguous) to put some one in irons, chains: in vincula (custodiam) dare aliquem
    • (ambiguous) to put some one in irons, chains: in vincula, in catenas conicere aliquem

Portuguese edit

Verb edit

vinculo

  1. first-person singular present indicative of vincular

Spanish edit

Verb edit

vinculo

  1. first-person singular present indicative of vincular