vinculo
Catalan edit
Verb edit
vinculo
Latin edit
Etymology edit
From vinculum, from vinciō (“bind, fetter, tie”).
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /ˈu̯in.ku.loː/, [ˈu̯ɪŋkʊɫ̪oː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /ˈvin.ku.lo/, [ˈviŋkulo]
Verb edit
vinculō (present infinitive vinculāre, perfect active vinculāvī, supine vinculātum); first conjugation
- (transitive) to fetter, bind, chain
Conjugation edit
Synonyms edit
- (fetter): vinciō
Derived terms edit
Related terms edit
Descendants edit
- Catalan: vincular
- Italian: avvinghiare, vincolare
- Portuguese: vincular
- Sicilian: vinculari
- Spanish: vincular
References edit
- “vinculo”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- vinculo in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- to be bound by the closest ties of friendship: artissimo amicitiae vinculo or summa familiaritate cum aliquo coniunctum esse
- (ambiguous) to burst one's chains: vincula rumpere
- (ambiguous) to put some one in irons, chains: in vincula (custodiam) dare aliquem
- (ambiguous) to put some one in irons, chains: in vincula, in catenas conicere aliquem
- to be bound by the closest ties of friendship: artissimo amicitiae vinculo or summa familiaritate cum aliquo coniunctum esse
Portuguese edit
Verb edit
vinculo
Spanish edit
Verb edit
vinculo