mitigar
Catalan edit
Etymology edit
Borrowed from Latin mītigāre. First attested in 1391.[1]
Pronunciation edit
Verb edit
mitigar (first-person singular present mitigo, first-person singular preterite mitiguí, past participle mitigat)
- (transitive) to mitigate
Conjugation edit
Conjugation of mitigar (first conjugation, g-gu alternation)
infinitive | mitigar | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
gerund | mitigant | ||||||
past participle | masculine | feminine | |||||
singular | mitigat | mitigada | |||||
plural | mitigats | mitigades | |||||
person | singular | plural | |||||
first | second | third | first | second | third | ||
indicative | jo | tu | ell/ella vostè |
nosaltres nós |
vosaltres vós |
ells/elles vostès | |
present | mitigo | mitigues | mitiga | mitiguem | mitigueu | mitiguen | |
imperfect | mitigava | mitigaves | mitigava | mitigàvem | mitigàveu | mitigaven | |
future | mitigaré | mitigaràs | mitigarà | mitigarem | mitigareu | mitigaran | |
preterite | mitiguí | mitigares | mitigà | mitigàrem | mitigàreu | mitigaren | |
conditional | mitigaria | mitigaries | mitigaria | mitigaríem | mitigaríeu | mitigarien | |
subjunctive | jo | tu | ell/ella vostè |
nosaltres nós |
vosaltres vós |
ells/elles vostès | |
present | mitigui | mitiguis | mitigui | mitiguem | mitigueu | mitiguin | |
imperfect | mitigués | mitiguessis | mitigués | mitiguéssim | mitiguéssiu | mitiguessin | |
imperative | — | tu | vostè | nosaltres | vosaltres vós |
vostès | |
affirmative | — | mitiga | mitigui | mitiguem | mitigueu | mitiguin | |
negative (no) | — | no mitiguis | no mitigui | no mitiguem | no mitigueu | no mitiguin |
Related terms edit
References edit
- ^ “mitigar”, in Gran Diccionari de la Llengua Catalana, Grup Enciclopèdia Catalana, 2024
Further reading edit
- “mitigar” in Diccionari de la llengua catalana, segona edició, Institut d’Estudis Catalans.
- “mitigar” in Diccionari normatiu valencià, Acadèmia Valenciana de la Llengua.
- “mitigar” in Diccionari català-valencià-balear, Antoni Maria Alcover and Francesc de Borja Moll, 1962.
Interlingua edit
Verb edit
mitigar
- to mitigate
Conjugation edit
Conjugation of mitigar
infinitive | mitigar | ||
---|---|---|---|
participle | present | perfect | |
mitigante | mitigate | ||
active | simple | perfect | |
present | mitiga | ha mitigate | |
past | mitigava | habeva mitigate | |
future | mitigara | habera mitigate | |
conditional | mitigarea | haberea mitigate | |
imperative | mitiga | ||
passive | simple | perfect | |
present | es mitigate | ha essite mitigate | |
past | esseva mitigate | habeva essite mitigate | |
future | essera mitigate | habera essite mitigate | |
conditional | esserea mitigate | haberea essite mitigate | |
imperative | sia mitigate |
Portuguese edit
Etymology edit
Learned borrowing from Latin mītigāre (“to make ripe”), from mītis (“ripe, mature”) + agō (“do, make”).
Pronunciation edit
Verb edit
mitigar (first-person singular present mitigo, first-person singular preterite mitiguei, past participle mitigado)
- to mitigate
Conjugation edit
Conjugation of mitigar (g-gu alternation) (See Appendix:Portuguese verbs)
1Brazilian Portuguese.
2European Portuguese.
Synonyms edit
Antonyms edit
Related terms edit
Further reading edit
Spanish edit
Etymology edit
From Latin mītigāre (“to make ripe”), from mītis (“ripe, mature”) + agō (“do, make”).
Pronunciation edit
Verb edit
mitigar (first-person singular present mitigo, first-person singular preterite mitigué, past participle mitigado)
Conjugation edit
Conjugation of mitigar (g-gu alternation) (See Appendix:Spanish verbs)
Selected combined forms of mitigar (g-gu alternation)
These forms are generated automatically and may not actually be used. Pronoun usage varies by region.
Related terms edit
Further reading edit
- “mitigar”, in Diccionario de la lengua española, Vigésima tercera edición, Real Academia Española, 2014