arrufar
Catalan edit
Alternative forms edit
Etymology edit
Uncertain.
Pronunciation edit
Verb edit
arrufar (first-person singular present arrufo, first-person singular preterite arrufí, past participle arrufat)
- (transitive) to wrinkle, to crinkle
- Synonym: arrugar
- (takes a reflexive pronoun) to stand on end, to bristle
Conjugation edit
Conjugation of arrufar (first conjugation)
infinitive | arrufar | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
gerund | arrufant | ||||||
past participle | masculine | feminine | |||||
singular | arrufat | arrufada | |||||
plural | arrufats | arrufades | |||||
person | singular | plural | |||||
first | second | third | first | second | third | ||
indicative | jo | tu | ell/ella vostè |
nosaltres nós |
vosaltres vós |
ells/elles vostès | |
present | arrufo | arrufes | arrufa | arrufem | arrufeu | arrufen | |
imperfect | arrufava | arrufaves | arrufava | arrufàvem | arrufàveu | arrufaven | |
future | arrufaré | arrufaràs | arrufarà | arrufarem | arrufareu | arrufaran | |
preterite | arrufí | arrufares | arrufà | arrufàrem | arrufàreu | arrufaren | |
conditional | arrufaria | arrufaries | arrufaria | arrufaríem | arrufaríeu | arrufarien | |
subjunctive | jo | tu | ell/ella vostè |
nosaltres nós |
vosaltres vós |
ells/elles vostès | |
present | arrufi | arrufis | arrufi | arrufem | arrufeu | arrufin | |
imperfect | arrufés | arrufessis | arrufés | arruféssim | arruféssiu | arrufessin | |
imperative | — | tu | vostè | nosaltres | vosaltres vós |
vostès | |
affirmative | — | arrufa | arrufi | arrufem | arrufeu | arrufin | |
negative (no) | — | no arrufis | no arrufi | no arrufem | no arrufeu | no arrufin |
Derived terms edit
Further reading edit
- “arrufar” in Diccionari de la llengua catalana, segona edició, Institut d’Estudis Catalans.
Galician edit
Alternative forms edit
Etymology edit
From Old Galician-Portuguese arrufar (13th century, Cantigas de Santa Maria). Probably from a Germanic language: compare English ruffle, Icelandic hrufla.[1]
Pronunciation edit
Verb edit
arrufar (first-person singular present arrufo, first-person singular preterite arrufei, past participle arrufado)
- to incite; to embolden
- (takes a reflexive pronoun) to get cocky
Conjugation edit
Conjugation of arrufar
Reintegrated conjugation of arrufar (See Appendix:Reintegrationism)
1Less recommended.
Derived terms edit
Related terms edit
References edit
- “arrufar” in Dicionario de Dicionarios do galego medieval, SLI - ILGA 2006–2022.
- “arruf” in Xavier Varela Barreiro & Xavier Gómez Guinovart: Corpus Xelmírez - Corpus lingüístico da Galicia medieval. SLI / Grupo TALG / ILG, 2006–2018.
- “arrufar” in Dicionario de Dicionarios da lingua galega, SLI - ILGA 2006–2013.
- “arrufar” in Tesouro informatizado da lingua galega. Santiago: ILG.
- “arrufar” in Dicionário Estraviz de galego (2014).
- “arrufar” in Álvarez, Rosario (coord.): Tesouro do léxico patrimonial galego e portugués, Santiago de Compostela: Instituto da Lingua Galega.
- ^ Joan Coromines, José A. Pascual (1983–1991) “rufián”, in Diccionario crítico etimológico castellano e hispánico (in Spanish), Madrid: Gredos
Portuguese edit
Etymology edit
Uncertain. Probably from Old Galician-Portuguese arrufar (13th century, Cantigas de Santa Maria). Probably from a Germanic language: compare English ruffle, Icelandic hrufla.
Pronunciation edit
- Hyphenation: ar‧ru‧far
Verb edit
arrufar (first-person singular present arrufo, first-person singular preterite arrufei, past participle arrufado)
- (transitive, reflexive) to anger (to become or cause someone to become angry)
- Synonyms: enraivecer, irritar, zangar, enervar
- Antonym: acalmar
Conjugation edit
Conjugation of arrufar (See Appendix:Portuguese verbs)
1Brazilian Portuguese.
2European Portuguese.