dicto
- first-person singular present indicative form of dictar
Dalmatian
Edit
Pronunciation
Edit
Etymology 1
Edit
From dīcō (“say, speak”) + -tō (frequentative suffix). See dictus.
dictō (present infinitive dictāre, perfect active dictāvī, supine dictātum); first conjugation
- I repeat, say often.
- I dictate (to someone for writing).
- I compose, express in writing.
- I prescribe, recommend, order, dictate.
- Synonyms: indīcō, imperō, praescrībō, iniungō, praecipiō, ēdīcō, mandō, iubeō, pōnō
Conjugation
Edit
Conjugation of dictō (first conjugation)
|
---|
indicative
|
singular
|
plural
|
---|
first
|
second
|
third
|
first
|
second
|
third
|
---|
active
|
present
|
dictō
|
dictās
|
dictat
|
dictāmus
|
dictātis
|
dictant
|
---|
imperfect
|
dictābam
|
dictābās
|
dictābat
|
dictābāmus
|
dictābātis
|
dictābant
|
---|
future
|
dictābō
|
dictābis
|
dictābit
|
dictābimus
|
dictābitis
|
dictābunt
|
---|
perfect
|
dictāvī
|
dictāvistī, dictāstī1 |
dictāvit, dictāt1 |
dictāvimus, dictāmus1 |
dictāvistis, dictāstis1 |
dictāvērunt, dictāvēre, dictārunt1 |
---|
pluperfect
|
dictāveram, dictāram1 |
dictāverās, dictārās1 |
dictāverat, dictārat1 |
dictāverāmus, dictārāmus1 |
dictāverātis, dictārātis1 |
dictāverant, dictārant1 |
---|
future perfect
|
dictāverō, dictārō1 |
dictāveris, dictāris1 |
dictāverit, dictārit1 |
dictāverimus, dictārimus1 |
dictāveritis, dictāritis1 |
dictāverint, dictārint1 |
---|
passive
|
present
|
dictor
|
dictāris, dictāre
|
dictātur
|
dictāmur
|
dictāminī
|
dictantur
|
---|
imperfect
|
dictābar
|
dictābāris, dictābāre
|
dictābātur
|
dictābāmur
|
dictābāminī
|
dictābantur
|
---|
future
|
dictābor
|
dictāberis, dictābere
|
dictābitur
|
dictābimur
|
dictābiminī
|
dictābuntur
|
---|
perfect
|
dictātus + present active indicative of sum
|
---|
pluperfect
|
dictātus + imperfect active indicative of sum
|
---|
future perfect
|
dictātus + future active indicative of sum
|
---|
subjunctive
|
singular
|
plural
|
---|
first
|
second
|
third
|
first
|
second
|
third
|
---|
active
|
present
|
dictem
|
dictēs
|
dictet
|
dictēmus
|
dictētis
|
dictent
|
---|
imperfect
|
dictārem
|
dictārēs
|
dictāret
|
dictārēmus
|
dictārētis
|
dictārent
|
---|
perfect
|
dictāverim, dictārim1 |
dictāverīs, dictārīs1 |
dictāverit, dictārit1 |
dictāverīmus, dictārīmus1 |
dictāverītis, dictārītis1 |
dictāverint, dictārint1 |
---|
pluperfect
|
dictāvissem, dictāssem1 |
dictāvissēs, dictāssēs1 |
dictāvisset, dictāsset1 |
dictāvissēmus, dictāssēmus1 |
dictāvissētis, dictāssētis1 |
dictāvissent, dictāssent1 |
---|
passive
|
present
|
dicter
|
dictēris, dictēre
|
dictētur
|
dictēmur
|
dictēminī
|
dictentur
|
---|
imperfect
|
dictārer
|
dictārēris, dictārēre
|
dictārētur
|
dictārēmur
|
dictārēminī
|
dictārentur
|
---|
perfect
|
dictātus + present active subjunctive of sum
|
---|
pluperfect
|
dictātus + imperfect active subjunctive of sum
|
---|
imperative
|
singular
|
plural
|
---|
first
|
second
|
third
|
first
|
second
|
third
|
---|
active
|
present
|
—
|
dictā
|
—
|
—
|
dictāte
|
—
|
---|
future
|
—
|
dictātō
|
dictātō
|
—
|
dictātōte
|
dictantō
|
---|
passive
|
present
|
—
|
dictāre
|
—
|
—
|
dictāminī
|
—
|
---|
future
|
—
|
dictātor
|
dictātor
|
—
|
—
|
dictantor
|
---|
non-finite forms
|
active
|
passive
|
---|
present
|
perfect
|
future
|
present
|
perfect
|
future
|
---|
infinitives
|
dictāre
|
dictāvisse, dictāsse1 |
dictātūrum esse
|
dictārī
|
dictātum esse
|
dictātum īrī
|
---|
participles
|
dictāns
|
—
|
dictātūrus
|
—
|
dictātus
|
dictandus
|
---|
verbal nouns
|
gerund
|
supine
|
---|
genitive
|
dative
|
accusative
|
ablative
|
accusative
|
ablative
|
---|
dictandī
|
dictandō
|
dictandum
|
dictandō
|
dictātum
|
dictātū
|
1At least one rare poetic syncopated perfect form is attested.
Derived terms
Edit
Related terms
Edit
Descendants
Edit
Etymology 2
Edit
See the etymology of the corresponding lemma form.
Participle
Edit
dictō
- dative/ablative masculine/neuter singular of dictus
dictō
- dative/ablative singular of dictum
References
Edit
- “dicto”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “dicto”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- dicto in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
- Carl Meißner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- (ambiguous) to obey a person's orders: dicto audientem esse alicui
Portuguese
Edit