Latin edit

Etymology edit

From con- (with) +‎ dīcō (I say, speak).

Pronunciation edit

Verb edit

condīcō (present infinitive condīcere, perfect active condīxī, supine condictum); third conjugation, irregular short imperative

  1. to talk something over together, agree to/upon, concert, promise; fix, appoint
    Synonyms: concordō, conveniō, cōnsentiō, assentiō, concurrō, congruō, cōnstō, pangō
    Antonyms: dissideō, dissentiō, discordō, variō, abhorreō
  2. to proclaim, announce, publish
    Synonyms: indico, adnuntio, nuntio, prodo, denuntio, refero
    alicuius rei alicui condicereto announce something to someone
  3. to notify, warn, inform, advise
    Synonyms: admoneo, moneo, praedīcō, praecipiō, praemoneō, dēlīberō
  4. (law) to give notice that something should be returned, demand back

Conjugation edit

   Conjugation of condīcō (third conjugation, irregular short imperative)
indicative singular plural
first second third first second third
active present condīcō condīcis condīcit condīcimus condīcitis condīcunt
imperfect condīcēbam condīcēbās condīcēbat condīcēbāmus condīcēbātis condīcēbant
future condīcam condīcēs condīcet condīcēmus condīcētis condīcent
perfect condīxī condīxistī condīxit condīximus condīxistis condīxērunt,
condīxēre
pluperfect condīxeram condīxerās condīxerat condīxerāmus condīxerātis condīxerant
future perfect condīxerō condīxeris condīxerit condīxerimus condīxeritis condīxerint
passive present condīcor condīceris,
condīcere
condīcitur condīcimur condīciminī condīcuntur
imperfect condīcēbar condīcēbāris,
condīcēbāre
condīcēbātur condīcēbāmur condīcēbāminī condīcēbantur
future condīcar condīcēris,
condīcēre
condīcētur condīcēmur condīcēminī condīcentur
perfect condictus + present active indicative of sum
pluperfect condictus + imperfect active indicative of sum
future perfect condictus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present condīcam condīcās condīcat condīcāmus condīcātis condīcant
imperfect condīcerem condīcerēs condīceret condīcerēmus condīcerētis condīcerent
perfect condīxerim condīxerīs condīxerit condīxerīmus condīxerītis condīxerint
pluperfect condīxissem condīxissēs condīxisset condīxissēmus condīxissētis condīxissent
passive present condīcar condīcāris,
condīcāre
condīcātur condīcāmur condīcāminī condīcantur
imperfect condīcerer condīcerēris,
condīcerēre
condīcerētur condīcerēmur condīcerēminī condīcerentur
perfect condictus + present active subjunctive of sum
pluperfect condictus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present condīc,
condīce1
condīcite
future condīcitō condīcitō condīcitōte condīcuntō
passive present condīcere condīciminī
future condīcitor condīcitor condīcuntor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives condīcere condīxisse condictūrum esse condīcī condictum esse condictum īrī
participles condīcēns condictūrus condictus condīcendus,
condīcundus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
condīcendī condīcendō condīcendum condīcendō condictum condictū

1Archaic.

Derived terms edit

Related terms edit

Descendants edit

  • Breton: kinnig
  • French: éconduire
  • Portuguese: condizer
  • Spanish: condecir
  • Welsh: cynnig

References edit

  • condico”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • condico in Enrico Olivetti, editor (2003-2024), Dizionario Latino, Olivetti Media Communication
  • condico”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • condico in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to invite oneself to some one's house for dinner: condicere alicui (ad cenam)