See also: inclinó and inclinò

Catalan edit

Verb edit

inclino

  1. first-person singular present indicative of inclinar

Galician edit

Verb edit

inclino

  1. first-person singular present indicative of inclinar

Italian edit

Verb edit

inclino

  1. first-person singular present indicative of inclinare

Anagrams edit

Latin edit

Etymology edit

From in- +‎ clīnō.

Pronunciation edit

Verb edit

inclīnō (present infinitive inclīnāre, perfect active inclīnāvī, supine inclīnātum); first conjugation

  1. (transitive) to cause to lean, bend, tilt, incline, turn; bend down, bow something; divert; swerve
    Synonym: dēclīnō
    1. (transitive, figuratively, followed by ad) to turn (someone's attention) towards
      • 27 BCE – 25 BCE, Titus Livius, Ab Urbe Condita 26.1:
        Ea tum cura maxime intentos habebat Romanos, non ab ira tantum, quae in nullam unquam ciuitatem iustior fuit, quam quod urbs tam nobilis ac potens, sicut defectione sua traxerat aliquot populos, ita recepta inclinatura rursus animos uidebatur ad ueteris imperii respectum.
        This concern in particular troubled the mindful Romans at the time, not so much because of anger, which has never been more justified against any other city, rather because a city so noble and powerful, in the same way that it had attracted the support of a number of communities by its revolt, was thought would again turn attention back towards respect for the previous government once recaptured.
  2. (transitive, military) to cause to fall back or give way, drive back
  3. (transitive, of disease) to abate, diminish
  4. (transitive, figuratively) to change, alter; abase, cause to decline, bring down
  5. (intransitive) to sink, droop, turn, incline, decline, bend
    Synonyms: senēscō, prōlābor
  6. (intransitive, military) to yield, retreat, give way
    Synonyms: dēcēdō, discēdō, dēficiō, concēdō, cēdō, excēdō, regredior, recipiō, referō, subtrahō, subdūcō, recēdō, āmoveō, vertō, facessō
    Antonyms: prōgredior, prōdeō, prōcēdō, prōficiō, aggredior, ēvehō, incēdō, accēdō, adeō
  7. (intransitive, figuratively) to be favorably disposed towards something, incline to

Conjugation edit

   Conjugation of inclīnō (first conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present inclīnō inclīnās inclīnat inclīnāmus inclīnātis inclīnant
imperfect inclīnābam inclīnābās inclīnābat inclīnābāmus inclīnābātis inclīnābant
future inclīnābō inclīnābis inclīnābit inclīnābimus inclīnābitis inclīnābunt
perfect inclīnāvī inclīnāvistī inclīnāvit inclīnāvimus inclīnāvistis inclīnāvērunt,
inclīnāvēre
pluperfect inclīnāveram inclīnāverās inclīnāverat inclīnāverāmus inclīnāverātis inclīnāverant
future perfect inclīnāverō inclīnāveris inclīnāverit inclīnāverimus inclīnāveritis inclīnāverint
passive present inclīnor inclīnāris,
inclīnāre
inclīnātur inclīnāmur inclīnāminī inclīnantur
imperfect inclīnābar inclīnābāris,
inclīnābāre
inclīnābātur inclīnābāmur inclīnābāminī inclīnābantur
future inclīnābor inclīnāberis,
inclīnābere
inclīnābitur inclīnābimur inclīnābiminī inclīnābuntur
perfect inclīnātus + present active indicative of sum
pluperfect inclīnātus + imperfect active indicative of sum
future perfect inclīnātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present inclīnem inclīnēs inclīnet inclīnēmus inclīnētis inclīnent
imperfect inclīnārem inclīnārēs inclīnāret inclīnārēmus inclīnārētis inclīnārent
perfect inclīnāverim inclīnāverīs inclīnāverit inclīnāverīmus inclīnāverītis inclīnāverint
pluperfect inclīnāvissem inclīnāvissēs inclīnāvisset inclīnāvissēmus inclīnāvissētis inclīnāvissent
passive present inclīner inclīnēris,
inclīnēre
inclīnētur inclīnēmur inclīnēminī inclīnentur
imperfect inclīnārer inclīnārēris,
inclīnārēre
inclīnārētur inclīnārēmur inclīnārēminī inclīnārentur
perfect inclīnātus + present active subjunctive of sum
pluperfect inclīnātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present inclīnā inclīnāte
future inclīnātō inclīnātō inclīnātōte inclīnantō
passive present inclīnāre inclīnāminī
future inclīnātor inclīnātor inclīnantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives inclīnāre inclīnāvisse inclīnātūrum esse inclīnārī inclīnātum esse inclīnātum īrī
participles inclīnāns inclīnātūrus inclīnātus inclīnandus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
inclīnandī inclīnandō inclīnandum inclīnandō inclīnātum inclīnātū

Derived terms edit

Related terms edit

Descendants edit

References edit

  • inclino”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • inclino”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • inclino in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • luck is changing, waning: fortuna commutatur, se inclinat

Portuguese edit

Verb edit

inclino

  1. first-person singular present indicative of inclinar

Spanish edit

Verb edit

inclino

  1. first-person singular present indicative of inclinar